Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Η ΜΑΥΡΗ ΒΙΒΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ




Εγκλήματα -Τρομοκρατία-Καταστολή

 

Είναι ασφαλώς ορθή κρίση του Βρετανού ιστορικού Eric Hobsbawn, σύμφωνα με την οποία ο κομμουνισμός είναι ένα φαινόμενο που σημάδεψε τον 20ό αιώνα.
Το κομμουνιστικό σύστημα κατέρρευσε στην Ευρώπη. Καταδικάστηκε ιστορικά, με τα κριτήρια που το ίδιο όρισε στον εαυτό του: της πρακτικής του εφαρμογής και της επικράτησής του σε παγκόσμια κλίμακα. Η κατάρρευσή του επιβεβαιώνει με τον πιο πανηγυρικό τρόπο τη διάψευση της θεωρίας που τον στήριζε και αποδεικνύει τον χιμαιρικό του χαρακτήρα. Όμως, ο κομμουνισμός δεν ήταν μόνο ένα λάθος, αλλά κάτι περισσότερο: ήταν ένα έγκλημα και μάλιστα γιγαντιαίων διαστάσεων.
Αυτό συμβαίνει διότι στην καρδιά του κομμουνισμού, ως συστήματος σκέψης και πράξης, βρίσκεται η βία. Όπως γράφει ο Merleau-Ponty, το θέμα της βίας είναι κεντρικό ζήτημα στον κομμουνισμό. Και πέρα από την άσκηση άμεσης φυσικής βίας, κάθε πράξη που γίνεται με πρόθεση να βλάψει τον άλλον περιλαμβάνεται στην έννοια της βίας: το ψέμα, η απάτη, η επιβολή ενός ανελεύθερου καθεστώτος.
Για καιρό, πολλοί διανοούμενοι, ανάμεσά στους οποίους και ο Merleau-Ponty, πίστεψαν ότι, παρά το τρομοκρατικό στοιχείο με το οποίο είναι συνυφασμένος ο κομμουνισμός, παρά τα εγκλήματα που έχει διαπράξει, το κίνημα αυτό ανταποκρίνεται στις «ανθρωπιστικές προθέσεις» που έχει, εφόσον «κυρία αποστολή είναι να αναζητήσει εκείνη τη μορφή που υπερβαίνει τον εαυτό της προς την κατεύθυνση του μέλλοντος της ανθρωπότητας».
Δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτό σήμερα: όχι διότι χειροτέρεψε η πρακτική του κομμουνισμού τις τελευταίες δεκαετίες, αλλά διότι η εμπειρία μας μας αναγκάζει να δεχθούμε το αντίθετο συμπέρασμα από αυτό που υιοθετεί ο Merleau Ponty, ότι δηλαδή ο κομμουνισμός ήταν εγκληματικός, παρά τις διακηρυγμένες ανθρωπιστικές του προθέσεις οι οποίες είναι γενεσιουργές ψευδαισθήσεων σε πολλούς, ενδεχομένως καλοπροαίρετους ανθρώπους.
Αυτό είναι το μήνυμα της Μαύρης Βίβλου του Κομμουνισμού.
 
1. Έγκλημα και ιδεολογικοποίηση της πραγματικότητας

Το βασικό πρόβλημα που εξετάζει το βιβλίο είναι το έγκλημα ως αναγκαίο συνοδευτικό κάθε κομμουνιστικού καθεστώτος. Για ποιο λόγο η εφαρμογή του κομμουνισμού οδήγησε πάντα στην εγκαθίδρυση εγκληματικών καθεστώτων; Σε όλες τις περιόδους και σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, σε μικρές και μεγάλες χώρες, ανεπτυγμένες ή υπανάπτυκτες, η εγκαθίδρυση κομμουνιστικού καθεστώτος σήμαινε μαζικές συλλήψεις, φυλακίσεις και εκτελέσεις. Ποια είναι η αιτία γι’ αυτό;
Το ερώτημα αυτό που θέτει η Μαύρη Βίβλος είναι αμείλικτο και το ενδιαφέρον που προκάλεσε ήταν μεγάλο από την πρώτη στιγμή. Το βιβλίο εκδόθηκε στην Γαλλία, το 1997, από τον εκδοτικό οίκο Robbert Laffont και σε διάστημα λιγότερο από δυο χρόνια πούλησε πάνω από 200.000 αντίτυπα. Από τότε μεταφράστηκε σε δέκα γλώσσες και πρόσφατα κυκλοφόρησε στην Ρωσία και ΗΠΑ.
Πέρα, όμως από την εκπληκτική εκδοτική επιτυχία της, η Μαύρη Βίβλος έδωσε λαβή σε συζητήσεις και κριτικές, υψηλού ακαδημαϊκού επιπέδου, αλλά και σε οργίλες αντιδράσεις. Οι τελευταίες, όπως θα φανεί πιο κάτω, προήλθαν κυρίως από ''διανοούμενους'' που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, αλλά και από ορισμένους πολιτικούς.
   Η περιφρόνηση που έχει ο στρατευμένος ''διανοούμενος'' για την εμπειρική πραγματικότητα είναι σύστοιχη με τη λειτουργία του ουτοπισμού στα κομμουνιστικά καθεστώτα.

Η λειτουργία εκτός αντικειμενικής πραγματικότητας στο πλαίσιο μιας «εναλλακτικής» ιδεολογικής πραγματικότητας εξηγεί και τις ψευτοδικίες, οι οποίες δεν εφευρέθηκαν από τον Στάλιν, αλλά από τον Λένιν: η πρώτη καταγραφή ψευτοδίκης είναι το 1922, οργανωμένη από τον Λένιν και με πρόεδρο τον Πιατακόφ.


Βλέπουμε, επομένως ότι η ουτοπία ως ιδεολογικοποιημένη πραγματικότητα έχει δομική θέση στη λειτουργία του συστήματος και δεν είναι μια αβλαβής ονείρωξη καλοπροαίρετων ''διανοούμενων'' που διακατέχονται από χίμαιρες. Όταν η πραγματικότητα δεν συμφωνεί με το ουτοπικό της διάγραμμα, εφαρμόζεται η βία – και μάλιστα αμείλικτα. Αλλά και ο ''διανοούμενος'' που λειτουργεί ως Homo ideologicus, ο στρατευμένος ''διανοούμενος'' που είναι οπαδός ή συνοδοιπόρος του κομμουνισμού, με τον τρόπο του βιάζει την πραγματικότητα ιδεολογικοποιώντας την.
Ας προστεθεί σ’ αυτά και το γεγονός ότι στους κύκλους που συγκροτούν την ευρύτερη ιδεολογική κοινότητα της Αριστεράς δεν είναι ανεκτή η κριτική στον κομμουνισμό όταν πηγαίνει σε βάθος.
Υπό αυτές τις συνθήκες, το πλήθος όσο και το πάθος των αντιδράσεων που σημειώθηκαν γύρω από το περιεχόμενο της Μαύρης Βίβλου ήταν αναμενόμενα.
 
 ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
 
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ: Η ΝΕΜΕΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ: ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (STEPHANE COURTOUIS)
ΠΡΩΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟΥ
ΠΡΑΞΕΙΣ ΒΙΑΣ, ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ, ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (NICOLAS WERTH)
ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΕΡΟΣ: ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ, ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ (STEPHANE COURTOIS, JEAN-LOUIS PANNE, ΗΛΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑΚΗΣ, REMI KAUFFER)
ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ: Η ΑΛΛΗ ΕΥΡΩΠΗ ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΥ (ANDREI PACZΚOWSKI ΚΑΙ KAREL BARTOSEK)
ΤΕΤΑΡΤΟ ΜΕΡΟΣ: ΑΣΙΑΤΙΚΟΙ ΚΟΜΟΥΝΙΣΜΟΙ: ΜΕΤΑΞΥ «ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗΣ» ΚΑΙ ΣΦΑΓΗΣ ΚΙΝΑ, ΒΙΕΤΝΑΜ, ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΠΟΤΖΗ (JEAN-LOUIS MARGOLIN), ΒΟΡΕΙΟΣ ΚΟΡΕΑ (PIERRE RIGOULOT)
ΠΕΜΠΤΟ ΜΕΡΟΣ: Ο ΤΡΙΤΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (PASCALE FONTAINE, YVES SANTAMARIA ΚΑΙ SYLVAIN BOULOUQUE)
ΓΙΑΤΙ; (STEPHANE COURTOIS)
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΟΝΟΜΑΤΩΝ
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
 

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Αρχαία ιατρική


  • Συγγραφέας : Krug Antje
  • Μεταφραστής : Μανακίδου Ελένη Π., Σαρτζής Θεόδωρος
  • Εκδότης : Παπαδήμας Δημ. Ν.
  • Έτος έκδοσης : 2008
  • Σελίδες : 251

  • Από την πρωτόγονη ιατρική δημιουργήθηκε στην αρχαία Ελλάδα μια θεραπευτική τέχνη, που μέσα σε λίγους αιώνες αναπτύχθηκε σε μια φιλοσοφικά διαμορφωμένη επιστήμη. Θεραπευτικές μέθοδοι, γνώσεις και ιατρικό ήθος εξακολουθούν να ασκούν επιρροή και στη σημερινή ιατρική. Η Antje Krug προσφέρει μια επισκόπηση των δυνατοτήτων και των ορίων της αρχαίας επιστημονικής ιατρικής, του πλήθους των ιατρικών και χειρουργικών εργαλείων, των θεραπευτικών πρακτικών στα ιατρεία, καθώς επίσης και των κάποτε αμφισβητούμενων ψυχολογικών και μυστικιστικών θεραπειών - μορφών της αρχαίας ιατρικής, που μας είναι πια ξένες.
     
    Η συγγραφέας δείχνει εδώ ότι τα επιτεύγματα της αρχαίας ελληνικής ιατρικής επέδρασαν στις ιατρικές θεραπευτικές μεθόδους μέχρι σήμερα. Βασισμένη σε ένα πλήθος από αρχαιολογικά ευρήματα και λογοτεχνικές μαρτυρίες μας δίνει μια ευσύνοπτη εικόνα για την καθημερινή εφαρμογή της ιατρικής στην αρχαία Ελλάδα και τη Ρώμη. Περιγράφει εργαλεία, συνταγές, φάρμακα και θεραπευτικές μεθόδους. Όπως και πολύ παλαιότερα, έτσι και στην κλασική αρχαιότητα οι άνθρωποι κατέφευγαν σε περίπτωση ασθένειας για βοήθεια στους θεούς τους. Τα ιερά των θεραπευτών θεών μαρτυρούν ακόμη και σήμερα τη σημασία που είχε η θρησκευτική ιατρική. Η συγγραφέας ερμηνεύει τη λατρευτική και ψυχολογική της πλευρά καθώς και τα κτίρια και τα μνημεία που μας έχουν σωθεί, όπως αναθηματικούς πίνακες, αναθηματικά ανάγλυφα και επιγραφές.
    (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
     
    Περιεχόμενα
     
    Πρόλογος της συγγραφέως στην ελληνική έκδοση
    Πρόλογος του επιμελητή της ελληνικής έκδοσης
    Σημείωμα των μεταφραστών
    Πρόλογος Ι.
    Απαρχές της ιατρικής ΙΙ.
    Ιπποκράτης ΙΙΙ.
    Εργαλεία και φάρμακα IV.
    Ασκληπιός V.
    Γιατρός: επάγγελμα και κοινωνική θέση VI.
    Το τέλος και η επιβίωση της αρχαίας ιατρικής
    Σημειώσεις Βιβλιογραφία
    Ευρετήριο εικόνων
    Ευρετήριο όρων και ονομάτων
     

    Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

    ΓΚΑΙΤΕ


    Στα αποφθέγματα και τους αφορισμούς αυτούς, για τους οποίους ο Hugo von Hofmannsthal έγραψε πως ακτινοβολούν περισσότερη σοφία και διδαχή απ' όση, ίσως, όλα μαζί τα γερμανικά πανεπιστήμια, ο Γκαίτε καταθέτει ό,τι το διεισδυτικό πνεύμα και η καλλιτεχνική ευαισθησία του αποθησαύρισαν στη διάρκεια μιας μακράς και συνειδητά βιωμένης ζωής. Με συνεκτικό κέντρο την προσωπικότητα του ποιητή εξακτινώνονται αφορισμοί εξαιρετικής πυκνότητας και σαφήνειας για όλες σχεδόν τις θεματικές σφαίρες της ζωής και του πνεύματος: Για τον Θεό και τη φύση, την ιστορία και την κοινωνία, την τέχνη και την επιστήμη, την πράξη και την ηθική.
     

    Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

    Σπαρτιατικό δίκαιο


    Οι Σπαρτιάτες είναι ονομαστοί για την αυστηρότητα τω νόμων τους, καθώς και για την υπακοή τους σ' αυτούς. Όμως, είναι δύσκολο να ανακαλύψει κανείς ακριβώς τι ήταν αυτοί οι νόμοι, πολλοί απ' αυτούς ήταν άγραφοι και οι μαρτυρίες γι' αυτούς δεν είναι μόνο ελλιπείς αλλά και αμφισβητούμενες. Το βιβλίο αυτό είναι η πρώτη προσπάθεια για να δοθεί μια συνοπτική έκθεση του δικαίου της Σπάρτης. Οι κοινωνικές τάξεις στη Σπάρτη, η στρατιωτική αγωγή των παιδιών και των νέων, ο γάμος και η θέση της γυναίκας, η γαιοκτησία και το δίκαιο διαδοχής, οι διαδικασίες για εκδίκαση και επιβολή ποινής είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται ο συγγραφέας του βιβλίου. Η εικόνα ενός πρώιμου νομικού συστήματος, που προκύπτει απο την έρευνα, είναι μια συμβολή τόσο στη σπουδή της Ελληνικής Κοινωνίας, όσο και στην ιστορία του δικαίου.

    Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

    Όταν η καυτή λάβα συνάντησε τον ωκεανό


    Παράτολμοι φωτογράφοι μας χαρίζουν εικόνες μοναδικής ομορφιάς

    Ο 28χρονος Nick Selway και ο 35χρονος CJ Kale ρίσκαραν τη ζωή τους για να γίνουν οι πρώτοι άνθρωποι που θα φωτογραφίσουν την «εκρηκτική» στιγμή που η καυτή λάβα από το ηφαίστειο Kilauea της Χαβάης συναντά τη θάλασσα!

    Η θερμοκρασία του νερού ήταν πάνω από 43,3 βαθμοί Κελσίου και οι δύο φωτογράφοι δε δίστασαν να πλησιάσουν σε απόσταση μερικών μέτρων.

    Οι δυο τους «κυνήγησαν» τη λάβα από το ηφαίστειο Kilauea μέσω της περιοχής Kalapana της Χαβάης μέχρι τη στιγμή που έφτασε στον ωκεανό. Πέρασαν αρκετές ημέρες κατασκηνώνοντας πολύ κοντά στον κρατήρα.

    Αποτέλεσμα οι πολύ εντυπωσιακές φωτογραφίες που βλέπετε παρακάτω!


















































    πηγή: http://www.newsbeast.gr/environment/arthro/408614/otan-i-kauti-lava-sunadise-ton-okeano/

    ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΜΟ

     
     
    Martin Heidegger
     
    Αποσπάσματα από : http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=156910

    Η «Επιστολή για τον ανθρωπισμό» του Μάρτιν Χάιντεγκερ (Martin Heidegger) είναι ένα έργο ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Το κείμενο αυτό, που απευθύνθηκε αρχικά στον Γάλλο Ζαν Μποφρέ, συνιστά την απαρχή της φιλοσοφικής φιλίας ανάμεσα στον Μάρτιν Χάιντεγκερ και στον Ζαν Μποφρέ, μιας φιλίας που διήρκεσε τρεις δεκαετίες και αποτελεί καρπό συγγραφικής δουλειάς της όψιμης περιόδου του γερμανού στοχαστή -μια δουλειά διαφωτιστικότατη όσον αφορά τους ύστερους φιλοσοφικούς προβληματισμούς του φιλοσόφου.
     
    Ο Χάιντεγκερ, που δημοσιεύει το 1927 το magnum opus του «Είναι και Χρόνος», επιχειρεί με το έργο του -τόσο με το πρώιμο όσο και με το όψιμο- μια υπονόμευση του ορθολογικού προγράμματος της δυτικής μεταφυσικής, όπως τούτο εκφράστηκε, κατ' αρχάς, με τους Ελληνες Πλάτωνα και Αριστοτέλη, οι οποίοι έθεσαν τα θεμέλια για τη στάση του δυτικού υποκειμένου απέναντι στο αντικείμενο, συσκοτίζοντας -σύμφωνα πάντα με τον γερμανό στοχαστή- τον αποκαλυπτικό λόγο των προσωκρατικών φιλοσόφων. Τόσο ο Πλάτων όσο και ο Αριστοτέλης βάζουν τα θεμέλια για τη «σκέψη του Οντος», τα θεμέλια «της εποχής των Κοσμοεικόνων» (Weltbilder), η οποία προδιαγράφει «την απόκρυψη του Είναι» προς όφελος του Οντος, στηρίζοντας την ιστορία της δυτικής Μεταφυσικής ως μία παράδοση που «ξεχνά το Είναι», την ανάδυση του οποίου αποκάλυπταν, σύμφωνα με τον γερμανό στοχαστή, με μεγαλοφυή τρόπο οι έλληνες προσωκρατικοί φιλόσοφοι. Ο Χάιντεγκερ προσάπτει στο πλατωνικό «είδος» την πρόκριση της λογικής και των λογικών αρχών -των κατοπινών αριστοτελικών κατηγοριών- εις βάρος «της σκέψης» - της σκέψης τού Είναι και της εκκάλυψης του Είναι-, η οποία σκέψη δίνοντας στη Μεταφυσική το πραγματικό και οριστικό της πεπρωμένο θα μπορούσε να νοηματοδοτήσει με διαφορετικό τρόπο τον άνθρωπο και τον ρόλο του στον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι τελικά, σύμφωνα με τον Χάιντεγκερ, «ο ποιμήν τού Είναι», και όχι το καρτεσιανό υποκείμενο της δεσποτικής και εργαλειακής κυριαρχίας πάνω στη φύση μέσω της τεχνικής.
     
    Με την «Επιστολή για τον ανθρωπισμό» ο Χάιντεγκερ ασχολείται αρχικά με το ερώτημα του γάλλου φίλου του Μποφρέ «Πώς να ξαναδώσουμε ένα νόημα στη λέξη ανθρωπισμός», καταπιάνεται δε εξαρχής με τον ορισμό του ανθρώπου ως animal rationale - έναν ορισμό τον οποίο θεμελιωδώς αμφισβητεί· όχι μόνον η ιστορία της οντολογίας, την οποία προδιαγράφει το αριστοτελικό «ζώον λόγον έχον», πάσχει, μα και η έννοια του ανθρωπισμού αυτή καθεαυτήν, όπως έχει διατυπωθεί, είναι περιορισμένη. Ολα τα μέχρι τότε γνωστά είδη ανθρωπισμού: ο ρωμαϊκός, ο χριστιανικός, ο γερμανικός του 18ου αιώνα, ο μαρξικός, ο υπαρξιακός του Σαρτρ (Sartre), παραμένουν δέσμια του animal rationale, που σύμφωνα με το πρόταγμα της μεταφυσικής «σκέπτεται το Ον», λησμονώντας το Είναι και το κεφαλαιώδες θέμα της εκκάλυψής του. «Ο άνθρωπος εγκαταλείπεται βαθμιαία από το Είναι και έτσι στερείται της ουσιώδους πατρίδας του» (Εισαγωγή, σ. 28). «Ο ουσιώδης ανθρωπισμός, όπως τον εννοεί ο Χάιντεγκερ, δεν θέτει πλέον τον άνθρωπο στο επίκεντρο της μέριμνάς του. Αντ' αυτού «εξανθρωπίζει» το Είναι σε τέτοιο βαθμό, ώστε η οργή και το κακό -με ένα προηθικό νόημα-, η εύνοια και η χάρη να αποτελούν συστατικά στοιχεία της ίδιας της ουσίας του (Εισαγωγή, σ. 30).
     
    Καθώς σημειώνει ο Χάμπερμας (Habermas), η κεντρική για τον Χάιντεγκερ θεώρηση, η σχετική με τη λήθη και την ανάδυση του Είναι ως έκφραση του ουσιαστικού πεπρωμένου της δυτικής Μεταφυσικής, ως τρόπος σκέψης συνέχεται με τις γενικότερες πολιτικές αντιλήψεις του γερμανού στοχαστή, οι οποίες σε κάποια περίοδο της ζωής του τον οδήγησαν στο να συνταχθεί με τον Εθνικοσοσιαλισμό.
     
    Ο Χάιντεγκερ, μεταξύ άλλων, πρεσβεύει πως η ουσία του ανθρώπου οριοθετείται μέσα από τη στάση του μπροστά στον θάνατο, μιλά για το «προς θάνατον Είναι» (Sein zum Tode), και για τη βίωση της αγωνίας μπροστά στον θάνατο, από τον άνθρωπο, που τελικά συνιστά και ό,τι προσδιορίζει τον άνθρωπο ως τέτοιον - ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον που γνωρίζει πως θα πεθάνει.
     
    Ο Χάιντεγκερ μιλά για την ανάδυση των όντων μέσα στο Είναι τους - πιστεύει πως το Ον δεν εξαντλείται στη νοητική του προσέγγιση από το υποκείμενο, προέχει η ανάδυσή του στο φως τού Είναι του και η ολόπλευρη εμφάνισή του.
     
    Στη σελίδα 111 του βιβλίου διαβάζουμε: «Οι νεαροί Γερμανοί που είχαν γνώση του Χέλντερλιν, σκέφτηκαν και έζησαν ενώπιον του θανάτου κάτι εντελώς διαφορετικό από ό,τι η κοινή γνώμη θεώρησε γερμανική αντίληψη».
     
    Η έννοια του πλατωνικού «θείου φωτός» ως αγαθού παραλλάσσεται από τον Χάιντεγκερ προ της «μη νοηματοδοτούσας» ανάδυσης των όντων μέσα στο Είναι και στην έκσταση: Αν ο Πλάτων θεματοποιεί με άλλον τρόπο από ό,τι οι σοφιστές το διαφωτιστικό πρόταγμα που θα δεσπόσει στη δυτική φιλοσοφική παράδοση μέσα από το έργο του Αριστοτέλη, του Καρτέσιου, του Σπινόζα, του Καντ προκρίνοντας σε περίοπτη θέση το αξιακό στοιχείο και την αξιοθεσία, το κρίνειν, το αξιολογείν και το σύμφωνα με αυτά πράττειν, η χαϊντεγκεριανή έκσταση θυμίζει τα Τάγματα Εφόδου,και την επίκληση του γερμανικού πεπρωμένου.
     
     
     

    Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012

    Είκοσι εικόνες μαγείας


    Ό,τι πρέπει για ταξίδι του μυαλού!

    Όταν άνθρωπος και φύση συνεργάζονται αρμονικά, η πλάση γίνεται συγκλονιστικά ωραία...

    Είτε μιλάμε για φυσικά τοπία είτε για ανθρώπινη παρέμβαση (είτε και για αγαστή συνεργασία των δυο τους), οι εικόνες αυτές κόβουν την ανάσα με το εκπληκτικό τους κάλλος.

    Είπαμε, ό,τι πρέπει για ταξίδια του μυαλού...

    Benteng Chittorgarh - Ινδία



    Κρεμαστή γέφυρα Capilano - Βανκούβερ



    Λίμνη Crystalline Turquoise - Εθνικό Πάρκο Jiuzhaigou, Κίνα



    Λίμνη Paterswoldse Meer - Groningen, Ολλανδία




    Φαράγγι πάγου - Γροιλανδία



    Lucca - Τοσκάνη, Ιταλία




    Μαρμάρινα σπήλαια - Chile Chico, Χιλή



    Όρος Roraima - Βενεζουέλα



    Καταρράκτες Multnomah - Όρεγκον, ΗΠΑ



    Alesund - Νορβηγία



    Petra - Ιορδανία



    Λίμνες Plitvice - Κροατία



    Εστιατόριο στο Σπήλαιο Sanyou, πάνω από τον ποταμό Chang Jiang - Hubei, Κίνα



    Skaftafeli - Ισλανδία



    Οι κήποι του Marqueyssac - Perigord, Γαλλία



    Colorado Plateau, Αριζόνα



    Κοιλάδα Ten Peaks - Λίμνη Moraine, Αλμπέρτα, Καναδάς



    Verdon Gorge - Provence, Γαλλία



    Κήποι Keukenhof - Ολλανδία



    Wineglass Bay - Εθνικό Πάρκο Freycinet, Τασμανία, Αυστραλία