Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Αυτό το υπέροχο βιβλίο ανιχνεύει την ιστορία των πυροβόλων και των αγχέμαχων όπλων στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια του οθωμανικού ζυγού. Τα οθωμανικά Βαλκάνια υπήρξαν το μεγαλύτερο κέντρο κατασκευής όπλων στον μουσουλμανικό κόσμο, και τα προϊόντα τους εξάγονταν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Κάθε πόλη ανέπτυξε το δικό της στιλ, όχι μόνο όσον αφορά στα όπλα αλλά και στην αργυροχοΐα και την ενδυμασία. Υπήρχε μια ισχυρή τάση επίδειξης, με θεαματικά αποτελέσματα πολλές φορές.


Τα παραδοσιακά όπλα ήταν αντικείμενο στοργής και περηφάνιας.


Οι διαδοχικοί κάτοχοί τους έδιναν την προσωπική τους νότα με την προσθήκη περίτεχνων αργυρών διακοσμήσεων. Οι διακοσμήσεις αυτές συχνά γίνονταν για να τονιστεί η επιτυχία του όπλου στην υπεράσπιση του ιδιοκτήτη του κατά τη διάρκεια κάποιας ιδιαίτερα σκληρής μάχης. Αυτή η λαϊκή τέχνη, στην οποία διέπρεπαν οι Έλληνες τεχνίτες σε όλα τα Βαλκάνια, έδωσε στα όπλα τη χαρακτηριστική τους εμφάνιση.


Ο αγώνας των Ελλήνων για ανεξαρτησία έφερε στη χώρα μεγάλο αριθμό στρατιωτών του Σουλτάνου, και τα όπλα τους, λάφυρα από το πεδίο της μάχης, γεμίζουν σήμερα τα μουσεία της Ελλάδας. Γιατί αν και απαγορευόταν στους υπόδουλους λαούς το δικαίωμα να καβαλούν άλογα ή να φέρουν όπλα, πολλά από αυτά έπεφταν στα χέρια των αγωνιστών της ελευθερίας. Κάποια όπλα είναι αριστουργήματα κατασκευής, άλλα τόσο κακοφτιαγμένα που απορείς για το ότι κάποιος θα διακινδύνευε τη ζωή του χρησιμοποιώντας τα. Κι όμως, από αυτά τα όπλα, στα χέρια ανδρών με τρομερή γενναιότητα και αποφασιστικότητα, αναδείχθηκε η ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα.


Η συναρπαστική ιστορία της εθνικής απελευθέρωσης είναι το υπόβαθρο της παρούσας ολοκληρωμένης και καλοσχεδιασμένης έρευνας. Γεμάτη από σαγηνευτικές ανεκδοτολογικές αναφορές, δεν ανοίγει απλώς ένα καινούριο μέτωπο στη μελέτη της ιστορίας των όπλων, αλλά και θα ικανοποιήσει όποιον παθιάζεται με την ιστορία, την απελευθέρωση και την ευρωστία της Ελλάδας.


Η έκδοση περιλαμβάνει πάνω από 500 έγχρωμες εικόνες.


H μετάφραση έγινε από την Δάφνη Δημητριάδη και την Ειρήνη Σκουζού, η επιστημονική θεώρηση από τον Ιωάννη Μαζαράκη-Αινιάν και η γλωσσική επιμέλεια από τους Κων/νο Στεφανή, Μαρίνο Καχρίλα, Φίλιππο Μαζαράκη-Αινιάν και τη Συλβί Ρηγοπούλου.

Το βιβλίο ''ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΕΕΦ ΓΙΑ ΤΟ 1974

Για τα γεγονότα του 1974 υπάρχει πλούσια βιβλιογραφία. Ωστόσο, υπάρχουν πολλά σημεία που παραμένουν «σκοτεινά», παρά τις όποιες εξηγήσεις ή ερμηνείες έχουν δοθεί κατά καιρούς από τους διαφόρους συγγραφείς. Πολλές από αυτές τις εξηγήσεις βασίζονται σε ακραία σενάρια, γι’ αυτό και δεν αναιρούν πλήρως τις αμφιβολίες του αναγνώστη, ο οποίος παραμένει με αναπάντητα ερωτηματικά. Με δεδομένη την απαγόρευση της πρόσβασης σε επίσημα αρχεία, τα οποία παραμένουν σφραγισμένα στην Βουλή, η δυνατότητα έρευνας περιορίζεται δραστικά ενώ και ο βαθμός αξιοπιστίας των εργασιών που εμφανίζονται κατά καιρούς, δεν βελτιώνεται.
Το νέο βιβλίο του Σάββα Βλάσση, αποκαλύπτει ένα πραγματικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για την Έκθεση που συνέταξε το Γενικό Επιτελείο Εθνικής Φρουράς της Κύπρου, για τα γεγονότα του 1974! Το ντοκουμέντο αυτό, που σήμερα κάθε άλλο παρά απόρρητο μπορεί να χαρακτηρισθεί, περιλαμβάνεται αυτούσιο στο πρώτο μέρος του βιβλίου. Στο δεύτερο μέρος, ο συγγραφέας, με μεθοδικό και σχολαστικό τρόπο, αναλύει τα νέα στοιχεία, τις αποκαλύψεις που προσφέρει η Έκθεση αυτή. Συνδυάζοντας τα μέχρι τώρα γνωστά στοιχεία, ο συγγραφέας εντοπίζει, απομονώνει, αναλύει ένα προς ένα τα νέα στοιχεία που προκύπτουν και στο τέλος επεκτείνει τον συλλογισμό και την αναλυτική διαδικασία, εξάγοντας άκρως ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Η ανάλυση αυτή σχετίζεται με πτυχές όπως οι αδυναμίες και ελλείψεις της Εθνικής Φρουράς, το πρόβλημα ηγεσίας, ο στρατηγικός και τακτικός αιφνιδιασμός που υπέστησαν τα επιτελεία σε Αθήνα και Λευκωσία, τα σφάλματα εκτιμήσεων και οι αυτοσχεδιασμοί, η ηττοπάθεια που επικράτησε κ.λπ. Επιμέρους κεφάλαια που φωτίζονται βάσει των νέων στοιχείων και της ανάλυσης του συγγραφέα, είναι η στρατιωτική συνδρομή της Αθήνας προς την Κύπρο, η περιβόητη υπόθεση της μεραρχίας που σχεδιαζόταν να αποσταλεί και η αδικαιολόγητη απώλεια της Αμμοχώστου.
Στο τρίτο μέρος του βιβλίου, ο συγγραφέας ασκεί κριτική στους χειρισμούς της πολιτικής ηγεσίας που ανέλαβε την εξουσία στις 24 Ιουλίου 1974. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο το οποίο συνήθως υποβαθμίζεται, μπροστά στις τεράστιες ευθύνες του στρατιωτικού καθεστώτος και γι’ αυτό αποτελεί «ταμπού». Ο συγγραφέας αναδεικνύει και τις πολιτικές ευθύνες που υπάρχουν. Βασιζόμενος στα νέα στοιχεία που έχουν προκύψει, επεκτείνει την ανάλυσή του στις ευθύνες των Καραμανλή και Αβέρωφ, ασκεί κριτική στους χειρισμούς τους και καταλήγει σε συμπεράσματα που κάθε άλλο παρά αβάσιμα μπορούν να χαρακτηρισθούν και οπωσδήποτε θα προκαλέσουν αίσθηση.


Το βιβλίο, δεν επιδιώκει την πλήρη κάλυψη του Κυπριακού. Περιορίζεται στα νέα στοιχεία που προκύπτουν από την Έκθεση του ΓΕΕΦ και μία νέα οπτική που συνθέτουν για την εξέταση των γεγονότων της περιόδου εκείνης. Το ύφος του βιβλίου διακρίνεται από ψυχραιμία και ακρίβεια στην ανάλυση. Ο συγγραφέας στηρίζει την κριτική και τα συμπεράσματά του στην λογική, αποφεύγοντας τα ευφάνταστα σενάρια και τις υπερβολές. Έτσι, τα γεγονότα απομυθοποιούνται και παρουσιάζονται στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Πρόκειται για ένα έργο το οποίο, όπως υποδηλώνει και ο τίτλος του, προσφέρει ένα νέο πρίσμα κάτω από το οποίο εξετάζονται τα γεγονότα του 1974. Γι’ αυτό και μόνο έχει μεγάλο ενδιαφέρον και θα συζητηθεί.


Μερικά από τα κρίσιμα ερωτηματικά που απαντάει αυτό το βιβλίο.


- Γιατί δόθηκε προτεραιότητα στον θύλακα Λευκωσίας - Αγύρτας και όχι στο αμφίβιο προγεφύρωμα


- Ποιός, πότε και πως διέταξε τις επιθέσεις της Εθνικής Φρουράς;


- Γιατί το ΓΕΕΦ περιέπεσε σε αδράνεια και κατά την 21η Ιουλίου;


- Ποιά σφάλματα διαπράχθηκαν κατά την εκεχειρία;


- Ποιά είναι η αλήθεια για την πολεμική εμπλοκή της ΕΛΔΥΚ;


- Τι διαταγές δόθηκαν στο ΓΕΕΦ για τον ;


- Τι αποδέχθηκε η ελληνική πλευρά στην Γενεύη;


- Πως χάθηκε η Αμμόχωστος


- Ποιά είναι η αλήθεια για την αποστολή της μεραρχίας;


- Με ποιόν τρόπο μεθοδεύθηκε η μη στρατιωτική συνδρομή κατά τον


- Ποιές ήσαν οι παρασκηνιακές συμφωνίες για την επιλογή της Καραμανλή;


- Ποιές ήταν οι πραγματικές αποφάσεις των Καραμανλή - Αβέρωφ;

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΝΕΟ ΠΡΙΣΜΑ
Σελίδες: 216


 
Το βιβλίο '' Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ ΓΕΕΦ ΓΙΑ ΤΟ 1974 '' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

ΒΑΛΤΕΡ Ο ΧΕΡΟΔΥΝΑΜΟΣ

Waltharius Manufortis (δίγλωσση έκδοση, ελληνικά-λατινικά)
Ο γίγαντας Βάλτερ, πρώην όμηρος και κατόπιν πρωτοπαλλήκαρο του Αττίλα, το σκάει μαζί με τη μνηστή του από την Αυλή των Ούννων, κλέβοντας τον θησαυρό του βασιλιά. Προηγουμένως, το άλλο πρωτοπαλλήκαρο, ο φοβερός πολεμιστής Χάγκεν, πρώην όμηρος και αυτός και σταυραδερφός του Βάλτερ, έχει επίσης δραπετεύσει για να υπηρετήσει τον νόμιμο αφέντη του, τον βασιλιά των Φράγκων Γκούντερ. Ο Γκούντερ μαθαίνει πως το ζευγάρι περνάει από τα μέρη του και θέλει ν’ αρπάξει τον θησαυρό, περιφρονώντας τις συμβουλές και τα δυσοίωνα όνειρα του Χάγκεν, που αρχικά θα μείνει πιστός στον φίλο του και δεν θα πολεμήσει. Στο μακελειό που ακολουθεί, ο Βάλτερ θα εξοντώσει - πλην του Γκούντερ - όλους τους Φράγκους πολεμιστές και ο Χάγκεν, δεσμευόμενος από τον υπέρτερο όρκο πίστης στον κύριό του, θ’ αναγκαστεί να μπει στη μάχη. Έκβασή της, ο φρικτός ακρωτηριασμός των τριών πολεμιστών και η συμφιλίωση των δύο σταυραδερφών, που πειράζουν ο ένας τον άλλον για τις πληγές τους. Η αφήγηση κλείνει έτσι, αναπάντεχα, σε κλίμα φαιδρότητας.
Το ποίημα, λατινική διασκευή χαμένου ηρωικού άσματος από τον κύκλο των Νιμπελούνγκεν, γράφτηκε μεταξύ του Θ΄ και του Ι΄ αι. στη μονή Sankt Gallen της Αλαμανικής Ελβετίας. Ο άγνωστος συγγραφέας του δεν παύει να μας εκπλήσσει: αν και μοναχός, δεν διστάζει να περιγράψει με απροσδόκητη γλυκύτητα τις τρυφερές στιγμές του ζευγαριού· είναι σαφές, αφ’ ετέρου, ότι αγαπάει τη γερμανική μυθολογία και ποίηση, διακωμωδεί, ωστόσο, χριστιανός καθώς είναι, τα ιερά και τα όσιά της, τη δίψα για δόξα και την εκδίκηση. Κατά παρόμοιο τρόπο, περιπαίζει και τους Λατίνους κλασσικούς, βάζοντας βαρύγδουπα αποσπάσματά τους σε γκροτέσκες περιγραφές. Και τον αναγνώστη όμως κοροϊδεύει, δημι-ουργώντας του εσκεμμένα προσδοκίες που λίγο μετά διαψεύδονται. Ακόμα πιο παράδοξη όμως είναι - και μάλιστα για τα δεδομένα της εποχής - η γερή ελληνική παιδεία του, την οποίαν μπορεί κανείς να διαπιστώ-σει από το πρωτότυπο που παρατίθεται στην ανα χείρας έκδοση.


Το βιβλίο ''ΒΑΛΤΕΡ Ο ΧΕΡΟΔΥΝΑΜΟΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

ΒΟΡΕΙΟ ΣΕΛΑΣ

Aurora Borealis

Aurora Borealis timelapse HD - Tromsø 2010 from Tor Even Mathisen on Vimeo.


Το είδαμε στο: http://esxatianasxesi.blogspot.com/

Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Σκοπός του βιβλίου αυτού είναι η καταγραφή της μεταβαλλόμενης γεωπολιτικής στρατηγικής της Τουρκίας, καθώς και η λεπτομερής περιγραφή της στρατιωτικής της ισχύος.


Η Τουρκία, χωρίς να παρεκκλίνει από την κεμαλική κληρονομιά της αρχής του κράτους-έθνους, επιδιώκει να καταστεί ένα περιφερειακό κέντρο ισχύος με αυξημένο στρατηγικό, οικονομικό και πολιτιστικό ρόλο.


Η παλαιά κεμαλική εξωτερική πολιτική έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη νέα εξωτερική πολιτική της Άγκυρας, η οποία αντλεί μεν δύναμη από το οθωμανικό της παρελθόν, ωστόσο χαρακτηρίζεται από εξωστρέφεια, προγραμματισμό, πολιτική βάθους και μια ευδιάκριτη αυτοπεποίθηση των εμπνευστών της.


Ο στόχος της Τουρκίας είναι πρόδηλος: επιδιώκει να προσδώσει στη διεθνή εικόνα της το χαρακτηριστικό της ισχυρής στρατιωτικής και πολιτικής δύναμης στον άξονα Μέση Ανατολή - Βαλκάνια, με επίκεντρο τη Μεσόγειο Θάλασσα. Με έμφαση στις "αυτοκρατορικές" βλέψεις της Τουρκίας, εδώ εξετάζεται η πολιτική που αφορά τη στρατιωτική ισχύ της γείτονας χώρας και μελετάται η στρατιωτική στρατηγική, η οργάνωση των ενόπλων δυνάμεων και η στρατηγική στους τομείς των εξοπλισμών, των επιστημών, της τεχνολογίας, καθώς και της πυρηνικής ενέργειας.


Ακόμη και οι πιο εξειδικευμένοι μελετητές της Τουρκίας θα διαπιστώσουν ότι το πρωτογενές υλικό του βιβλίου (έγγραφα, ομιλίες, χάρτες, οργανογράμματα κ.ά.) είναι αναντικατάστατο για την κατανόηση της Τουρκίας, η οποία υλοποιεί μια αναθεωρητικά επιθετική πολιτική έναντι της Ελλάδας και της Κύπρου, επιδιώκοντας να περιθωριοποιήσει την πρώτη στο φυσικό της χώρο και να ακυρώσει τη δεύτερη ως κράτος. Η Ελλάδα, αν επιθυμεί να διατηρήσει την αυτονομία της, οφείλει να βρει απαντήσεις στην τουρκική επιθετικότητα.


Με δεδομένη την ανατολική πρόκληση, το πόνημα αυτό έχει σχεδιαστεί, κατά κύριο λόγο, για τους μελετητές και σχεδιαστές της ελληνικής αμυντικής πολιτικής, αλλά και για κάθε ενδιαφερόμενο για
θέματα άμυνας και ασφάλειας. Με τη βοήθεια του, θα αντιληφθείτε τον τρόπο σκέψης και λειτουργίας της κεμαλικής και ισλαμικής ελίτ.


Το βιβλίο ''Η ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΚΑΙ Η ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010

ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΗ ΤΡΑΠΟΥΛΑ

ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΕΓΓΡΑΦΑ ΤΩΝ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΧΡΙΣΤΟΦΙΑ-ΤΑΛΑΤ

«Είναι δυνατόν οι διαπραγματεύσεις με τη μορφή που διεξάγονται σήμερα να οδηγήσουν σε λύση στοιχειωδώς δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική;
Διεξάγεται η παρούσα διαδικασία σύμφωνα με τους όρους εντολής που έλαβε στις προεδρικές εκλογές του 2008 ο Πρόεδρος Δημήτρης Χριστόφιας; Υπάρχει πράγματι σεβασμός από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών στην ετυμηγορία του κυπριακού λαού στο δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004, με την οποία απορρίφθηκε το σχέδιο Ανάν; Υπάρχει θετική στάση της τουρκοκυπριακής πλευράς κατά τις διαπραγματεύσεις; Ποιες είναι οι επιδιώξεις των δύο πλευρών; Ποια η στάση του ΟΗΕ; Μήπως, τελικά, το παιχνίδι είναι στημένο;». Αυτά είναι τα ερωτήματα που πραγματεύεται το βιβλίο των Αχιλλέα Κ. Αιμιλιανίδη, Μιχάλη Κοντού και Γιώργου Κέντα, με αντικείμενο τα έγγραφα που έχουν διαρρεύσει από τους προηγούμενους γύρους των απευθείας διαπραγματεύσεων.
Η έκδοση του βιβλίου συμπίπτει πολιτικά με τη διακήρυξη σιγουριάς του Προέδρου της Δημοκρατίας, ότι η ιστορία θα τον δικαιώσει, όταν δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά των απευθείας διαπραγματεύσεων και φανερωθεί κατά πόσον υπερασπίζεται το θέμα μας ως πρόβλημα εισβολής και κατοχής, παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ολόκληρου του λαού μας και παραβίασης του διεθνούς και του ευρωπαϊκού δικαίου και των ευρωπαϊκών αξιών.
Ολοκληρωμένη προσέγγιση
Όπως εξηγούν οι συγγραφείς, με αναφορά σε απόρρητα έγγραφα που βλέπουν για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας και με πλήρη ανάλυση του παρασκηνίου των διαπραγματεύσεων μεταξύ Χριστόφια - Ταλάτ για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος, το βιβλίο συνιστά την πρώτη ολοκληρωμένη προσέγγιση της παρούσας φάσης του κυπριακού προβλήματος. «Το βιβλίο φωτίζει τις σκοτεινές πτυχές των διαπραγματεύσεων και αποκαλύπτει το ρόλο των πρωταγωνιστών μέσα από συγκλονιστικές αποκαλύψεις», δηλώνουν.
Στόχος του βιβλίου είναι ο αναγνώστης να πληροφορηθεί για ποιους λόγους ο διεθνής παράγοντας θεωρεί τις διαπραγματεύσεις ως θέατρο, παρά τις διακηρύξεις για κυπριακή ιδιοκτησία της λύσης. «Θα ανακαλύψει την κρυφή ατζέντα του διεθνούς παράγοντα σε σχέση με τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις της Τουρκίας και την επανεκλογή Ταλάτ. Θα μάθει πώς εφαρμόστηκε στην πράξη το δόγμα Χριστόφια και γιατί η διαπραγματευτική τακτική του Κυπρίου Προέδρου εξελίχθηκε σε φιάσκο. Θα βιώσει το παρασκήνιο της διάνοιξης του Λιμνίτη και της αφαίρεσης της υπόθεσης Όραμς από την Έκθεση του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Και κυρίως θα παρακολουθήσει βήμα-βήμα την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων, με πλήρη αναφορά στις θέσεις των δύο πλευρών, στο ρόλο της Ομάδας Ντάουνερ και σε όσα δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας», αναφέρεται χαρακτηριστικά στον πρόλογο.
Απόσπασμα από το κεφάλαιο «Ο Ρόλος της Ομάδας Ντάουνερ»
Χαρακτηριστικό της «στημένης» κατάστασης που επικρατεί, είναι το πιο κάτω απόσπασμα από το βιβλίο:
«Και ενώ η Ομάδα Ντάουνερ θεωρούσε πως η Τουρκία δεν έπρεπε να θεωρείται ως μέρος του προβλήματος, αλλά ως μέρος της λύσης, καθίστατο εμφανές ότι το μοναδικό πρόβλημα γι' αυτούς ήταν οι άνθρωποι που είχαν διαφωνήσει με το σχέδιο Ανάν το 2004 ή οι οποίοι επέμεναν ότι η Τουρκία κατέχει την Κύπρο. Οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε με κάθε τρόπο να "νικηθούν". Η προσέγγιση αυτή φαίνεται να είναι και σε συνάφεια με την προσωπικότητα και το προσωπικό στυλ του κ. Ντάουνερ. Φαίνεται ότι ο Ντάουνερ, επιχειρώντας να πάρει πάνω του την κατάσταση, επιδιώκει πάση θυσία να γίνει "ο άνθρωπος που έλυσε το Κυπριακό".
Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς το εξής: Μετά από ενημέρωση που έλαβε για τη διοργάνωση συλλαλητηρίου με αφορμή την πέμπτη επέτειο του "όχι" των Ελληνοκυπρίων στο σχέδιο Ανάν, στις 24 Απριλίου 2009, το οποίο θα προσφωνούσαν οι Γεράσιμος Αρσένης και Βάσος Λυσσαρίδης, η Σόνια Μπάχμαν σχολίασε: "Αχ, όχι. Απαρχή μιας νέας εκστρατείας τού αντί". Ο Αλεξάντερ Ντάουνερ απάντησε στην Μπάχμαν με την εξής αλαζονική τοποθέτηση: "Τώρα θα πρέπει να νικήσουν εμένα.
Δεν θα το πετύχουν", τοποθετώντας από μόνος του τον εαυτό του στον αντίποδα όσων είχαν ψηφίσει "όχι" το 2004, δηλαδή του 76% των Ελληνοκυπρίων.
Η ομάδα των καλών υπηρεσιών και ο Ντάουνερ προσωπικά επιδόθηκαν σε μια στρατευμένη προσέγγιση της διαδικασίας, προτάσσοντας συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις, τις οποίες επιδιώκουν να υπηρετήσουν. Οι πολιτικές αυτές θέσεις ταυτίζονται εν πολλοίς με αυτές των πλέον ένθερμων υποστηρικτών ενός εκ των δύο γενικών προσεγγίσεων, που διαμορφώθηκαν στην ελεύθερη Κύπρο από το 2004 και εντεύθεν: Των υποστηρικτών του σχεδίου Ανάν και της επίτευξης μιας συμφωνίας το συντομότερο δυνατό, ακόμη και υπό την προϋπόθεση ότι θα χρειαστεί η ελληνοκυπριακή πλευρά να προβεί σε σοβαρές υποχωρήσεις σε ζητήματα αρχών.
Η συντριπτική πλειοψηφία των συναντήσεων του Ντάουνερ με Ελληνοκυπρίους υπήρξε με πρόσωπα που είχαν υποστηρίξει ενεργά το σχέδιο Ανάν το 2004 και οι οποίοι ζητούσαν την επαναφορά του μετά το 2004. Μεταξύ των προσώπων αυτών και της ομάδας Ντάουνερ υπάρχει μια άψογη χημεία. Η Ομάδα Ντάουνερ εμφανίζεται προκατειλημμένη και συχνά να αγνοεί ουσιώδη δεδομένα ως προς τα πρόσωπα που είχαν εναντιωθεί στο σχέδιο Ανάν. Για την Ομάδα, εξάλλου, το δημοψήφισμα του 2004 δεν είναι καθόλου παρελθόν. Η Ομάδα Ντάουνερ διαχωρίζει αξιολογικά τους Ελληνοκυπρίους σε "φιλελεύθερους" και "απορριπτικούς" (δύο από τους χαρακτηρισμούς που χρησιμοποιούνται περισσότερο), γεγονός που μειώνει από μόνο του την αξιοπιστία της, ενώ επιβεβαιώνει τη μεροληψία της.
Η αντιμετώπιση των Ελληνοκυπρίων στη βάση της στάσης που είχαν επιδείξει απέναντι στο σχέδιο Ανάν και της ευελιξίας των θέσεών τους ως προς τις διαπραγματεύσεις Χριστόφια - Ταλάτ δεν περιορίζεται στο πεδίο των πολιτικών ή των πολιτικών κομμάτων. Μέσα ενημέρωσης, ακαδημαϊκοί, ιεράρχες, ακόμα και δημόσιοι υπάλληλοι αντιμετωπίζονται στη βάση της διαχωριστικής γραμμής "φιλελεύθεροι" εναντίον "απορριπτικών", γραμμή που τέμνει κάθετα την κυπριακή κοινωνία, στη βάση βέβαια πάντα της αντίληψης της Ομάδας Ντάουνερ (η οποία δεν είναι απαραίτητα ορθή), ως προς το ποιοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως θιασώτες μιας ευέλικτης πολιτικής στο Κυπριακό και ποιοι όχι».

Το βιβλίο ''ΣΗΜΑΔΕΜΕΝΗ ΤΡΑΠΟΥΛΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΕΤΑΙΝ

Η ιστορία αυτή γράφτηκε για τον Ανρί Φιλίπ Πεταίν, ένα αγροτόπαιδο της Γαλλίας που έφτασε να αναρριχηθεί στη θέση του Στρατάρχη του Γαλλικού Στρατού, να περάσει στα πρώτα κιτάπια της ιστορίας του ως ήρωας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και στα μαύρα κατάστιχα κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο για τη συνθηκολόγηση του με τους Ναζί.


Ο Charles Williams "σκηνοθετεί" με επιδέξιο τρόπο την ταπεινή παιδική ηλικία του Πεταίν στην επαρχία και την επιλογή του να υπηρετήσει το στρατό και όχι την ιεροσύνη. Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Πεταίν υπερασπίζεται με ηρωικό τρόπο το Βερντέν και σημειώνει μεγάλη νίκη ενάντια στους Γερμανούς. Αργότερα, κατά το Μεσοπόλεμο, υπηρετεί στο Μαρόκο, όπου για άλλη μια φορά οδηγεί τη Γαλλία στη νίκη ενάντια στον επαναστατημένο ηγέτη Αμντ Ελ Κριμ. Όταν ξεσπά ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, ο Πεταίν βρίσκεται στη φασιστική Ισπανία του Φράνκο ως Γάλλος πρέσβης. Το 1940 τον ανακαλούν στα καθήκοντα του στη Γαλλία, όπου γίνεται αρχηγός του κράτους και, όταν πλέον συνειδητοποιεί ότι η Γαλλία έχει ηττηθεί από τη Γερμανία, ζητά ανακωχή. Την περίοδο αυτή, ο Πεταίν ακροβατεί ανάμεσα στους Ναζί, τους Συμμάχους και τους πολιτικούς του Βισύ, ώσπου, το 1944, συλλαμβάνεται από τους Γερμανούς και οδηγείται εκτός της πατρίδας του. Στο τέλος του Πολέμου, ο Πεταίν επιστρέφει οικειοθελώς στη Γαλλία για να δικαστεί. Καταδικάζεται σε θάνατο. Η κατηγορία; Εσχάτη προδοσία...


Το βιβλίο ''ΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΠΕΤΑΙΝ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ


Ή περιπέτεια της ΕΛΛΥΚ ούτε άρχισε με τις αντεπιθέσεις κατά. του τουρκοκυπριακού θυλάκου Λευκωσίας και ούτε και επρόκειτο να τελειώσει εκεί. Κατ' αρχήν αυτοί πού πολέμησαν και θυσιάστηκαν στο Κιόνελι ήσαν ως επί το πλείστον νέοι στρατιώτες πού μόλις είχαν πατησει το πόδι τους στην Κύπρο. Δεν είχαν καλά-καλά μάθει τις εγκαταστάσεις του στρατοπέδου τους, όταν ήχησε ή σάλπιγγα της εφορμήσεως. Και ήταν ήδη ταλαιπωρημένοι από ένα μακρινό εκτός προγράμματος θαλασσινό ταξίδι.


Ένα τάγμα, 500 περίπου στρατιώτες, είχαν ξεκινήσει στις 13 Ιουλίου με το αρματαγωγό "Λέσβος" από το Λουτράκι, για να αναπληρώσουν ισάριθμους συναδέλφους τους της ΕΛΔΥΚ, όπως γινόταν πάντοτε. Υπελόγιζαν ότι 8α έφθαναν στην Αμμόχωστο υστέρα από δυο μέρες δηλαδή στις 15 Ιουλίου. Ενώ, όμως πλησίαζαν στην Κύπρο άκουσαν από τα ραδιόφωνα ότι ή Εθνική Φρουρά επενέβη και ανέτρεψε τον Κύπριο Πρόεδρο. Ή κατάσταση ήταν ακόμα αδιευκρίνιστη εκείνη τη Δεύτερα και οι συγκρούσεις συνεχίζονταν σε διάφορα σημεία της Μεγαλονήσου.

 

Έτσι το "Λέσβος" με κυβερνήτη τον πλωτάρχη, τότε, Χανδρινό - απομακρύνθηκε από το νησί και έκανε, για 2-3 μέρες, βόλτες στην Μεσόγειο. Στο τέλος όταν τα πράγματα φάνηκαν ότι ήρέμη σαν, Παρασκευή πια 19 Ιουλίου, το αρματαγωγό αποβίβασε τους ταλαιπωρημένους άνδρες του στην Αμμόχωστο, ενώ είχαν αρχίσει κιόλας να διασπείρονται ανησυχητικές φήμες ότι ο τουρκικός στόλος απέπλευσε από την Μερσίνα για την Κύπρο και ότι είχαν κιόλας αρχίσει συγκρούσεις μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στη Λευκωσία. Έτσι οι περισσότεροι από εκείνους πού πολέμησαν στον θύλακο δεν είχαν προφθάσει καν να ξαποστάσουν και να κοιμηθούν ύστερα από ταξίδι πέντε ήμερών στη θάλασσα.


Aλλα και οι άλλοι 500 στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ πού με ευνόητη χαρά επιβιβάστηκαν, την Παρασκευή στο "Λέσβος" για να γυρίσουν στην Ελληνική πατρίδα, ύστερα από μακρά απουσία, δεν ευτύχησαν. Όταν το σκάφος τους προχώρησε προς την Πάφο και ετοιμαζόταν να αφήσει τα χωρικά ύδατα τής Κύπρου (Σάββατο πρωί, 20 Ιουλίου) το κυπριακό ραδιόφωνο, πού οι στρατιώτες παρακολουθούσαν από τα τρανζίστορ τους άρχισε να μεταδίδει εμβατήρια και πολεμικά ανακοινωθέντα. Ή Τουρκία είχε επιτεθεί κατά τής Κύπρου!


Και ή μαρτυρική Μεγαλόνησος είχε ανάγκη τώρα και από τον τελευταίο μαχητή, Ελλαδίτη ή Ελληνοκύπριο. Έτσι το πλοίο έκανε στροφή, ενώ οι άνδρες κάτω από την καθοδήγηση των αξιωματικών τους, διατάχθηκαν να μπουν σε πλήρη ετοιμότητα μάχης. Επανδρώθηκαν αμέσως τα πολυβόλα και τα πυροβόλα και ετοιμάσθηκαν τα πυρομαχικά. Παρ' όλο που ο "Αττίλας" ερχόταν βάρβαρα να τούς σκοτώσει το "νόστιμον ημαρ" οι άνδρες της ΕΛΔΥΚ έδειχναν πλήρη αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσουν κάθε ενδεχόμενο καθώς είχαν βάλει πλώρη για την Πάφο.
 Από πολύ μακριά, ψηλά στον ουρανό, είδαν δυο πολεμικά αεροπλάνα που θα έπρεπε να ήταν τουρκικά να βουτάνε προς το εσωτερικό του νησιού. Τα αντιαεροπορικά του "Λέσβος" ήταν έτοιμα να ξεράσουν φωτιά και μολύβι όσο και αν ήταν σίγουρο ότι μια τέτοια αναμέτρηση θα είχε τραγικά αποτελέσματα για το ελληνικό πολεμικό. Aλλα αεροπλάνα δεν εμφανίστηκαν πια στη νότια αυτή περιοχή, αφού περιόριζαν την δράση τους στον βορρά κυρίως, όπου άλλωστε γινόταν και ή αποβατική επιχείρηση.


Στις 2 μετά το μεσημέρι του δραματικού εκείνου Σαββάτου το "Λέσβος" έριχνε άγκυρα λίγες εκατοντάδες μέτρα έξω από τον λιμενίσκο της Πάφου και άρχισε να αποβιβάζει βιαστικά τους Έλληνες στρατιώτες, που μπαίνοντας σε αυτοκίνητα πού τους περίμεναν θα έφθαναν (στις 5 π.μ. τής Κυριακής) στη Λευκωσία, ύστερα από μια πολύωρη και επικίνδυνη πορεία μέσα από τους ορεινούς δρόμους του Κυπριακού Ολύμπου.Aλλα ή αποστολή του "Λέσβος" δεν θα τελείωνε εκεί.


Οι Τουρκοκύπριοι της Πάφου, οχυρωμένοι στον τομέα τους και καλά οπλισμένοι αμύνονταν σκληρά κατά της Εθνικής Φρουράς. Τότε με δίκη του πρωτοβουλία ο κυβερνήτης του ελληνικού αρματαγωγού άρχισε να βάλλει με τα πυροβόλα του σκάφους στον τουρκικό τομέα της πόλεως. Αυτό έδωσε την χαριστική βολή στην αντίσταση τους, παραδόθηκαν, παραδίδοντας και τον εκπληκτικό σε ποσότητα και ποιότητα (δεκάδες όλμοι, μπαζούκας και πολυβόλα "μπραουνινκ") οπλισμό τους.


Ωστόσο, οι Τουρκοκύπριοι της Πάφου προτού παραδοθούν πρόλαβαν να ειδοποιήσουν με τον ασύρματο το αρχηγείο τους, ότι: «Ελληνικά πολεμικά αποβιβάζουν στρατιώτες στην Πάφο. Μας κτυπούν με τα πυροβόλα από τη θάλασσα. Θα παραδοθούμε.» Μετά από αυτό, το τουρκικό αρχηγείο είχε την βεβαιότητα ότι ή Ελλάς επενέβαινε στρατιωτικά στην Κύπρο με την βοήθεια των ναυτικών μονάδων. Ή εντύπωση αυτή είχε δοθεί από μια περιορισμένη και φευγαλέα δράση ενός μόνον ελληνικού πολεμικού πού συνέβη να βρίσκεται τυχαία στην περιοχή. Και το μεν "Λέσβος" χωρίς καθόλου να χρονοτριβήσει αφού αποβίβασε και άνδρες και έριξε τις βολές του, ανοίχτηκε στο πέλαγος για να εκμεταλλευθεί την ασφάλεια του σκότους της νύκτας του Σαββάτου προς την Κυριακή. Μάλιστα, ο κυβερνήτης είχε την σωτήρια έμπνευση να μη προτίμηση τον συντομότερο δρόμο, δηλαδή την γραμμή μεταξύ Κύπρου και Ρόδου που βαίνει περίπου παράλληλα προς τις τουρκικές ακτές, αλλά να τραβήξει φεύγοντας από την Πάφο κατ' ευθείαν προς, τα νότια, δηλαδή προς τις ακτές της Αφρικής.
 Οι Τούρκοι βυθίζουν αντιτορπιλικό τους


Αυτή ή έμπνευση του Χανδρινού έσωσε, πραγματικά το σκάφος γιατί την άλλη μέρα? χαράματα της Κυριακής, 21ης Ιουλίου τα τουρκικά αεροπλάνα φαγώθηκαν να το αναζητούν στη γραμμή πλεύσεως μεταξύ Κύπρου και Ρόδου. Αλλά, δεν ήταν μόνο ότι σώθηκε από σίγουρη καταβύθιση το "Λέσβος". Αυτή ή ιστορία είχε ένα τραγικό επακόλουθο για τους Τούρκους που τους έκανε να το φυσούν και να μη κρυώνει. Να τι έγινε:Καθώς τα τουρκικά αεροπλάνα αναζητούσαν επίμονα τον ελληνικό στόλο, "ολόκληρη αρμάδα" όπως τους είπαν, για να τον καταβυθίσουν και να καταγάγουν μια εύκολη νίκη, ύστερα από αρκετές ώρες αναζητήσεων, αντελήφθησαν επί τέλους τρία αντιτορπιλικά να βρίσκονται στην περιοχή της Πάφου.Αυτά, λοιπόν, ήταν τα σκάφη των γκιαούρηδων που έκαναν απόβάση; Βουρ, απάνω τους! Πράγματι, άρχισαν τις βυθίσεις επάνω στον εύκολο στόχο του πρόσφεραν τα ακάλυπτα αντιτορπιλικά. Δεκάδες χονδρές σφαίρες των πολυβόλων άρχισαν να σχίζουν τις λαμαρίνες των πλοίων και να διαπερνούν τις θωρακίσεις σε καίρια μέρη. Εκρηκτικά και εμπρηστικά βλήματα άρχισαν να σκάνε πάνω στα αντιτορπιλικά! Ή επιτυχία ήταν σίγουρη και ή "νίκη", αναμφισβήτητα. μεγάλη. Μόνο πού...μόνο που τα σκάφη πού δέχονταν τα λυσσασμένα πλήγματα των τουρκικών αεροπλάνων δεν ήταν ελληνικά, αλλά...τουρκικά! Δηλαδή το "Μάλτα γιόκ" επαναλαμβανόταν κατά τρόπο τραγικό μέσα σε ένα πανδαιμόνιο φωτιάς και ολέθρου!
 Τελικά το τουρκικό αντιτορπιλικό "Κοτζάτε" βυθίστηκε, ενώ από το πλήρωμά του ελάχιστοι άνδρες κατόρθωσαν να σωθούν, και τα δυο άλλα αντιτορπιλικά πάθαιναν σοβαρές ζημίες...Καιρός, όμως να επανέλθουμε στις επιχειρήσεις "κατά ξηράν" όπου Έλληνες μαχητές έδιναν πρόθυμα την ζωή τους, πολεμώντας ηρωικά κατά του εισβολέως.Μετά το 6ο πολεμικό ανακοινωθέν, ότι "Αι Έλληνικαί Ένοπλοι Δυνάμεις διέσπασαν την αμυντική γραμμήν του τουρκοκυπριακού θυλάκου "Λευκωσίας-Κιόνελι", άλλα ανακοινωθέντα έκαναν λόγο για τις εξελίξεις στο βόρειο άκρο του θυλάκου, το όποιο βρισκόταν και πιο κοντά στον χώρο της αποβάσεως. Συγκεκριμένα, στο ανακοινωθέν 16 (ώρα 10 μ.μ. της 20.7.74) μεταξύ άλλων ανεφέρετο, ότι "άλλαι ήμέτεραι δυνάμεις εισεχώρησαν εις μέγα βάθος εις τον θύλακον Λευκωσίας-Αγύρτας", ενώ στο ανακοινωθέν 17 ( ώρα 6 π.μ. της 21.7.74) λέγονταν και αυτά:


Αι ήμέτεραι ένοπλοι δυνάμεις αντιμετωπίζουν σθεναρώς την από αέρος εξαπολυθείσαν την πρωίαν της σήμερον επίθεσιν. Το παράδειγμα της ηρωικής προελάσεως των ημέτερων δυνάμεων δίδουν οι ηρωικοί μας στρατιώται, οι όποιοι περισφίγγουν συνεχώς και περισσότερον τον ";Aγιο Ιλαρίωνα".


Για πρώτη φορά γινόταν λόγος για το φρούριο του Αγίου Ιλαρίωνα πού βρισκόταν στο ακραίο σημείο του τουρκοκυπριακού θυλάκου Λευκωσίας, πάνω στην πιο ψηλή και απόκρημνη κορφή του Πενταδάκτυλου. Την στρατηγική αυτή θέση, πού δεσπόζει τόσο προς τα νότια όσο και προς τα βόρεια, οι Τουρκοκύπριοι είχαν καταλάβει από τον Δεκέμβριο 1963 και την διατηρούσαν έκτοτε με πείσμα και υπερηφάνεια. "είναι το παράθυρό μας, από το όποιο αγναντεύουμε την Μητέρα Πατρίδα μας", έλεγαν οι φανατικοί Τούρκοι της Κύπρου.


Αυτοί φρόντισαν μάλιστα να φέρουν από την Τουρκία μια τεραστίων διαστάσεων τουρκική σημαία πού την άπλωσαν, κατά την διάρκεια ειδικής τελετής, μεταξύ δυο κορυφών "για να φαίνεται", καθώς έλεγαν "από την Τουρκία για να ξέρουν εκεί, ότι είμαστε εδώ και αντέχουμε περιμένοντάς τους...Δεξιά και αριστερά του Αγίου Ιλαρίωνα απλώνεται, σε πολλές δεκάδες χιλιομέτρων, ο ορεινός αυχένας του Πενταδάκτυλου , ένα συσπασμένο βλέφαρο στο μέτωπο της πικρής Κύπρου! Αν υπήρχε κάποιος λόγος να έκπορθηθούν οι τουρκοκυπριακοί θύλακοι και τομείς σε διάφορες περιοχές του νησιού, εδώ υπήρχαν πρόσθετοι λόγοι να γίνει ή εκκαθάριση, όσο το δυνατό πιο σύντομα, ώστε να αφαιρεθεί από τους Τούρκους κάθε δυνατότητα να ενώσουν το προγεφύρωμα τους με τον τουρκοκυπριακό θύλακο Λευκωσίας.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ - ΣΠ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ










Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

ΡΟΜΕΛ

Η «Αλεπού της Ερήμου»


Ο Στρατάρχης Ρόμελ έχει χαρακτηρισθεί ως ένας από τους δέκα σπουδαιότερους στρατιωτικούς ηγέτες όλων των εποχών. Αυτή είναι η πρώτη βιογραφία του, που βασίζεται σχεδόν εξολοκλήρου σε αυθεντικά έγγραφα.


Η διεξοδική έρευνα του David Irving τον οδήγησε στον σκονισμένο ατομικό φάκελο του νεαρού τότε Ρόμελ, που βρέθηκε ανάμεσα στα χαμένα έως σήμερα ημερολόγιά του, τα οποία καλύπτουν τα δύο μνημειώδη χρόνια των θριάμβων και των αποτυχιών του στη Βόρειο Αφρική, καθώς και σε πολυάριθμα άλλα προσωπικά έγγραφα. Από όλα αυτά προκύπτει η εικόνα ενός έξοχου στρατιώτη και στρατιωτικού ηγέτη, ο οποίος συνεπήρε τη φαντασία όλου του κόσμου χάρη στα ασυνήθιστα κατορθώματά του και στην ιδιοφυΐα του πάνω σε ζητήματα τακτικής, αλλά συνάμα και ενός απλού ανθρώπου: του Ρόμελ ως συζύγου και πατέρα.


 Ο Έρβιν Ρόμελ, η «Αλεπού της Ερήμου», υπήρξε σίγουρα ένας από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες στη σύγχρονη πολεμική Ιστορία. Χάρη στα κατορθώματά του κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ανέβηκε γρήγορα στις ανώτερες βαθμίδες του γερμανικού στρατού. Όταν ο Χίτλερ ήρθε στην εξουσία, δεν άργησε να αντιληφθεί τις ικανότητες του νεαρού στρατηγού, που σύντομα έγινε ο ευνοούμενός του. Πολεμώντας πάντα στην πρώτη γραμμή δίπλα στους άνδρες του, ο Ρόμελ διακρίθηκε επανειλημμένα χαράσσοντας νέες στρατηγικές. Επίσης, επινόησε αμυντικά τεχνάσματα και πρωταγωνίστησε σε ένα από τα δυσκολότερα θέατρα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.



 Ο David Irving ακολουθεί την «Αλεπού της Ερήμου» από τη γέννηση και τα πρώτα χρόνια της στρατιωτικής της καριέρας μέχρι τη ναζιστική εισβολή στη Γαλλία, τη δημιουργία του 'Αφρικα Κορπ και τον εξοντωτικό αλλά έντιμο πόλεμο στη βορειοαφρικανική έρημο, την Ιταλία και, τέλος, τη Γαλλία, την εποχή της συμμαχικής απόβασης στη Νορμανδία. Ακολουθεί η απόπειρα εναντίον του Χίτλερ, που κατέληξε, κατόπιν εντολής του ίδιου του δικτάτορα, στην ακούσια όσο και άδικη αυτοκτονία του Ρόμελ. Ερευνώντας ενδελεχώς αρχειακές πηγές και μιλώντας με αυτόπτες μάρτυρες, ο συγγραφέας αναπλάθει ένα μοναδικό πορτρέτο του Γερμανού στρατάρχη, υπογραμμίζοντας τα προτερήματά του όσο και τις αδυναμίες του.

Συγγραφέας:DAVID IRVING

Σελίδες:608




Το βιβλίο ΡΟΜΕΛ Η «Αλεπού της Ερήμου» μπορείτε να το βρείτε εδώ





ΜΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

«Μέσα σ’ ένα κλίμα γενικής αδιαφορίας ο Πάνας διεκδικούσε το δικαίωμα στον ήχο. Πολλές οι παραφράσεις, πιο πολλές οι μεταφράσεις του ονόματός του, άπειρες οι μεταστάσεις των οργάνων του, λιγότερες οι προφάσεις, ελάχιστες οι φράσεις και οι φάσεις. Περπάτησε στην παραλία της πόλης μας με την μαλλιαρή μαύρη γιδίσια του μορφή και συνειδητοποίησε ότι εδώ δεν περνάνε τα Σεις και τα Σας».


Μικρές του Πανός ιστορίες.


Μια αναφορά στην καταγωγή, στον Έρωτα και στον Λόγο του καθημερινού βίου. Εκεί που η Ανάσταση αναιρεί τον Θάνατο και η φαντασία παραδίδει το φως στον Άνθρωπο. Μια συνάντηση με σκέψεις και στοχασμούς, που μας οδηγούν σε μια διαδρομή με τέρμα τα άδυτα της ψυχής και του μυαλού.


Όμως «Το τελευταίο τέλος πνίγηκε στο φως της τελευταίας ατέλειωτης νύχτας. Το κεφάλι της ψυχής στη λαιμητόμο του έρωτα λούστηκε στο αίμα ανεξάντλητου φόβου. Και η Ανάσταση παγιδεύτηκε σε μία αλκοολούχα μετάληψη. Η αυγή με βρήκε να περιμένω τα λουλούδια των φίλων μου».


Ο Πάνας σε μια αναφορά του χθες, του σήμερα και του αύριο. Μια διαδρομή στην καθ’ ημάς Ανατολή.


Μικρές του Πανός ιστορίες από τον Κωνσταντίνο Στυλιανού.


Το βιβλίο ''ΜΙΚΡΕΣ ΤΟΥ ΠΑΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΕΘΝΟΣ

Συγγραφέας: Αδαμάντιος Κοραής
Εκδότης: Ροές
Αριθμός Σελίδων: 128
Έτος Έκδοσης: 2010


Ξαναδιαβάζω τις ασύγκριτες Επιστολές, τις σύντομες κι' εποικοδομητικές βιογραφίες, τους αυτοσχέδιους στοχασμούς. Αυτό που αναπνέει μέσα τους θα μπορούσες να το πεις πνεύμα διδακτικό. Διδακτικό όχι όπως ενός γραμματοδιδάσκαλου, όχι όπως τόσων και τόσων βαρύγδουπων σοφών από καθέδρας. Διδακτικό όπως ενός γεννημένου πνευματικού ηγέτη.


Από φρικτής ανομίας σχολείον εξεπηδήσαμεν όλοι, μολυσμένοι όλοι, άλλος πολύ, άλλος ολίγον με της φιλαρχίας και της πλεονεξίας την παράνομον βαφήν.


Ελευθερωθέντες από Τούρκους, εζήσαμεν έως της παρούσης ώρας ως Τούρκοι, ή μάλλον υπερέβημεν και αυτούς τους Τούρκους…


Η παρούσα μας κατάστασις είναι τοιαύτη, ώστε και άγγελος εξ ουρανού αν καταβή να μας βασιλεύση, κινδυνεύομεν να τον μεταμορφώσωμεν εις διάβολον…


Η αδικία λαμβάνει μορφήν και πρόσωπον αναισχύντου προδοσίας…


Αδαμάντιος Κοραής


Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΣΤΟ ΜΟΝ-ΣΑΙΝ-ΜΙΣΕΛ

Ο 49χρονος καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Λυών, Σιλβέν Γκουγκενέμ, προτάσσει τη συμβολή της Δύσης, και όχι του Ισλάμ, στη διάδοση του ελληνικού πολιτισμού στη λατινοκρατούμενη γλωσσικά Δυτική Ευρώπη. Η ιστορική μελέτη του «Ο Αριστοτέλης στο Μον-Σεν-Μισέλ» (μτφρ.: Φανή Γαϊδατζή, Φανή Μπούμπουλη, «Ολκός») από το τέλος του 2008, οπότε εξεδόθη στη Γαλλία από τον μεγάλο εκδοτικό οίκο «Seuil», προκάλεσε σάλο αντιδράσεων κυρίως στους αραβικούς κύκλους και στον πολιτικό χώρο της άκρας Αριστεράς.

Η θέση του συνίσταται στο εξής: Οτι η αρχαία σοφία και η αριστοτελική σκέψη δεν μεταφέρθηκε στη Δύση από τις λατινικές μεταφράσεις των αραβικών κειμένων του Αριστοτέλη. Από το Βυζάντιο διαδόθηκε στη Δύση, με σημείο αιχμής τον 12ο αιώνα, στη μονή του Ορους του Αγίου Μιχαήλ (Μον-Σεν-Μισέλ), που βρίσκεται στα σύνορα της Νορμανδίας με τη Βρετάνη. Οι πρώτες αριστοτελικές μεταφράσεις οφείλονται στον αντιγραφέα Ιάκωβο από τη Βενετία, που είχε ζήσει στην Ανατολή και γνώριζε καλά τα ελληνικά.

Αποδεικνύει ότι η Ευρώπη διατηρούσε πάντα επαφή με τον ελληνικό κόσμο. Το αββαείο του Μον-Σαιν-Μισέλ, ιδιαίτερα, αποτελούσε ένα δραστήριο κέντρο μετάφρασης των έργων του Αριστοτέλη ήδη από τον 12ο αιώνα, ενώ οι πρώτες μεταφράσεις των ευρωπαίων λογίων προηγήθηκαν αρκετές δεκαετίες των αραβικών, οι οποίες ήταν κυρίως έργο των χριστιανών Αράβων. Ακόμα και ο τομέας της ισλαμικής φιλοσοφίας (Αβικένας, Αβερρόης) παρέμεινε εν μέρει ξένος προς το ελληνικό πνεύμα.

Μέσα από τεκμηριωμένη έρευνα και μελέτη των πηγών, ο συγγραφέας επιχειρεί να αποδείξει ότι ο εξελληνισμός της χριστιανικής Ευρώπης ήταν πρώτα από όλα προϊόν της βούλησης των ίδιων των Ευρωπαίων. Αν ο όρος ρίζες έχει νόημα για τους πολιτισμούς, οι ρίζες του ευρωπαϊκού κόσμου είναι ελληνικές. Το έργο, που έγινε αντικείμενο εντονότατων συζητήσεων στη Γαλλία και στο εξωτερικό, παρουσιάζει, ως εκ τούτου, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το ελληνικό αναγνωστικό κοινό.


Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

ΕΘΝΟΣ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ. ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ.

Συγγραφέας : Καρκαβίτσας Ανδρέας
Εκδότης : Ροές
Σελίδες : 194


Στη συλλογή Έθνος υπό σκιάν… φιλοξενούνται πολιτικά άρθρα του γνωστού συγγραφέα που έχουν μια εκπληκτική επικαιρότητα. Μεταξύ άλλων, ο Καρκαβίτσας διατυπώνει την άποψη πως δεν είναι τόσο οι πολιτικοί που διαφθείρουν το λαό, όσο ο λαός που, με τον εγωισμό και τον ατομικισμό του διαφθείρει τους –αρχομανείς μεν, πλην έντιμους αρχικά– ανθρώπους που στράφηκαν προς τα κοινά…



Στις Φυλακές του Ναυπλίου, ο συγγραφέας περιγράφει, σε ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ, τις άθλιες συνθήκες που επικρατούσαν στην κοινωνία των φυλακών, σοκαρισμένος από την απάνθρωπη κατάσταση που βρίσκει κατά την εκεί επίσκεψή του στα 1891-1892.


"Κοινωνία μυστική, αθώρητη, που μόνο μαντεύετε, μόνο εις τα μάτια του νου φανερώνεται, βρωμερή και μισητή περισσότερο απ εκείνη που παρουσιάζεται εις τα κρεάτινα μάτια".


Το βιβλίο ''ΕΘΝΟΣ ΥΠΟ ΣΚΙΑΝ. ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΝΑΥΠΛΙΟΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

ΓΟΥΣΤΑΥΟΣ ΛΕ ΜΠΟΝ (Gustave Le Bon)

(7 Μαΐου 1841 - 13 Δεκεμβρίου 1931,  Γαλλία)
Γάλλος επιστήμονας και ερευνητής. Ιατρός, ψυχολόγος, κοινωνιολόγος, ιστορικός, αρχαιολόγος , εθνολόγος, γνωστός κυρίως, τουλάχιστον στην Ελλάδα, από το έργο του «η ψυχολογία των μαζών» (ή «η ψυχολογία του όχλου»).


Ταξίδεψε για είκοσι τουλάχιστον έτη (1860-1880) στην Ευρώπη, την Ασία και την Βόρεια Αφρική. Τα πορίσματά του, σε καθέναν από τους πιο πάνω επιστημονικούς τομείς, με τους οποίους ασχολήθηκε, βασίζονται απόλυτα στις έρευνές του, στην επιστημονική απόδειξη και χαρακτηρίζονται από απόλυτη αντικειμενικότητα.

Μελέτησε κυρίως την συμπεριφορά της μάζας, και, με βάση την ψυχολογία της, ανέλυσε διάφορα ιστορικά και πολιτικά γεγονότα. Τα συμπεράσματα των ερευνών του ήταν αντίθετα στις κρατούσες – τότε και τώρα- θεωρίες και δοξασίες περί ισότητας των ανθρώπων και των φυλών, ειρήνης, αδελφότητας. Κατέδειξε, όχι μόνο τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα των θεωριών αυτών, ως αντίθετων προς την πραγματικότητα, αλλά και τα ολέθρια αποτελέσματά τους, όταν επικρατούν.

Για τον Λε Μπον η μάζα στερείται ικανότητας λογικής σκέψης και κριτικής, εύκολα χειραγωγείται, παρασύρεται, παραπλανάται, υποχωρεί και ενδίδει. Αν στην μάζα δοθεί ηγετικός ρόλος και εξουσία, μπορεί να καταστρέψει τον πολιτισμό. Παρ’ όλα αυτά και όπως αναφέρει στην Ψυχολογία των Μαζών « οι μάζες μπορούν κάποτε να γίνουν ηρωικές- όταν συνασπίζονται εν όψει ενός κοινού κινδύνου».

 
 
Οι παραπάνω πεποιθήσεις του -ουσιαστικά τα συμπεράσματα των επιστημονικών ερευνών του - η πίστη του στον Ηγέτη, καθόλου δεν σήμαιναν περιφρόνηση της μάζας. Αντίθετα γι’ αυτόν, η μάζα, μέσω της ιεράρχησης, της πειθαρχίας και της ορθής καθοδήγησής της, μπορεί να απολαύσει τον πολιτισμό, να αποκτήσει δικαιώματα, να προστατευθεί από την αυθαιρεσία, όχι όμως να αναχθεί σε ηγετική δύναμη και σε καθοριστικό παράγοντα.

Ακόμη, ο Λε Μπον πίστεψε στην φυλετική ψυχή και στην κατηγοριοποίηση των φυλών, ανάλογα με την ικανότητά τους να παράγουν πολιτισμό. Η διάκριση των φυλών, σύμφωνα με αυτό το κριτήριο, ουδόλως σημαίνει ότι, κάποιες θα έπρεπε να εξαφανιστούν. Αντίθετα, πίστεψε στην αναγκαιότητα διατήρησης των φυλών στο δικό τους φυσικό περιβάλλον, με τα δικά τους ήθη και έθιμα, θεωρώντας ότι, κατ’ αυτόν τον τρόπο, προστατεύονται και διασφαλίζουν την συνέχειά τους. Απέδειξε, με παραδείγματα, την καταστρεπτική επίδραση της διαπαιδαγώγησης με το ευρωπαϊκό πνεύμα, φυλών και λαών της Ασίας και Αφρικής. Συγχρόνως όμως αποδέχθηκε ως φυσικό γεγονός την ανωτερότητα της λευκής φυλής.

 
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι σήμερα – όπως άλλωστε και στην εποχή του- οι απόψεις του ,λόγω του φόβου που προκαλεί η αντίθεσή τους σε σημερινές θεωρίες- δοξασίες, χαρακτηρίζονται «επικίνδυνες» τόσο, ώστε, είτε να θεωρούνται αυθαίρετες, παρά την επικύρωσή τους από τα πορίσματα άλλων επιστημών και την επαλήθευσή τους από την ίδια την πραγματικότητα,  είτε να διαστρεβλώνεται το νόημά τους, σε μερικές περιπτώσεις ακόμη και από επιμελητές και εκδότες του έργου του ..

Ίσως, επειδή το έργο του επηρέασε τον Α. Χίτλερ. Ίσως, επειδή «το έργο του αντανακλά αριστοκρατικές και αντιδημοκρατικές προκαταλήψεις, τις οποίες εμείς σήμερα μπορούμε να δούμε ως προδρόμους της ιδεολογίας του φασισμού που μόλις γεννιόταν» (Bryder). Πλην όμως, αυτού του είδους οι αναφορές, μικρές και ασήμαντες και, εν τέλει, υποκειμενικές και, ως εκ τούτου, αδιάφορες, δεν μπορούν να πλήξουν την αξία του έργου του Λε Μπον.. Γι’ αυτό, η, χωρίς προκαταλήψεις, ανάγνωση είναι ο πλέον ασφαλής τρόπος άντλησης συμπερασμάτων.


Παρακάτω παραθέτουμε κάποια αποσπάσματα από το έργο Πολιτική Ψυχολογία (γαλλικός τίτλος Psychologie Politique et la Defense Sociale, δηλαδή Πολιτική Ψυχολογία και Κοινωνική Άμυνα), που κυκλοφορεί και στα ελληνικά. Πρόκειται για ένα βιβλίο 480 σελίδων και είναι εντυπωσιακό ότι δεν υπάρχει ούτε μία γραμμή, σε ολόκληρο το βιβλίο, που να μην εξάπτει το ενδιαφέρον του αναγνώστη.

 
 
          Σε μια εποχή  γενικευμένης  απαξίωσης  των πολιτικών, αλλά και της πολιτικής,  τουλάχιστον όπως ασκείται  μετά  το τέλος  του ΒΠπ, τέτοιας, μάλιστα,  απαξίωσης,  ώστε να εγείρεται ζήτημα  νομιμοποίησης  του πολιτικού συστήματος,  ο  Λε  Μπον   αποδεικνύεται  εξαιρετικά  επίκαιρος  και η μελέτη του  έργου  του εμπλουτίζει σημαντικά  το επιχειρηματολογικό  οπλοστάσιο  αυτών που πηγαίνουν  «αντίθετα  στο ρεύμα»…



Αποσπάσματα από το βιβλίο «Πολιτική Ψυχολογία» 



Για την πολιτική


- «Οι σημαντικότεροι κανόνες διακυβέρνησης των ανθρώπων είναι αυτοί που έχουν σχέση με την δράση. Πότε θα πρέπει κανείς να δρα, με ποιο τρόπο και μέσα σε ποια όρια; Η απάντηση σ’ αυτές τις ερωτήσεις αποτελεί ολόκληρη την τέχνη της πολιτικής.


Μια προσεκτική ανάλυση των πολιτικών σφαλμάτων, με τα οποία είναι διάσπαρτος ο ιστός της ιστορίας, καταδεικνύει ότι γενικά οι αιτίες τους ήταν λάθη ψυχολογίας»


Για τους ξένους


-«Η βαρύνουσα επίδραση των ξένων αποτελεί αλάνθαστα διαλυτικό στοιχείο για την ύπαρξη των Κρατών. Αφαιρεί από ένα λαό ό, τι πιο πολύτιμο έχει: την ψυχή του. Όταν οι ξένοι έγιναν πολλοί στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, έπαψε να υπάρχει. Υποθέστε ένα έθνος όπως το δικό μας, όπου ο πληθυσμός παρακμάζει , περιτριγυρισμένο από χώρες των οποίων ο πληθυσμός αυξάνει συνεχώς. Αν ανεχθούμε την μετανάστευση αυτών των ξένων λαών, θα είναι τελικά ολέθρια. Καθόλου στρατιωτική θητεία, λίγοι ή καθόλου φόροι, μια εργασία πιο εύκολη και πιο αποδοτική απ’ ό, τι στη γενέθλια χώρα τους. Οι δισταγμοί τους είναι ακόμη λιγώτεροι, απ’ τη στιγμή που η εκλογή μεταξύ των διαφόρων χωρών δεν τους είναι επιτρεπτή, εφ’ όσον όλοι οι άλλοι τους απωθούν. Η εισβολή ξένων μαζών γίνεται, στην περίπτωση αυτή, πολύ επίφοβη, εφ’ όσον αυτοί που μεταναστεύουν είναι, φυσικά, τα κατώτερα στοιχεία, που είναι ανίκανα να καλύψουν τις ανάγκες τους στη δική τους πατρίδα. Οι ανθρωπιστικές μας αρχές μας καταδικάζουν να ανεχόμαστε μια διογκούμενη εισβολή ξένων….


….Ποια μπορεί να είναι η ενότητα ενός λαού ή απλά η ύπαρξή του, κάτω από παρόμοιες συνθήκες;


Οι χειρότερες εκατόμβες στα πεδία των μαχών, θα ήταν άπειρα προτιμότερες από τέτοιου είδους εισβολές.


Υπάρχει ένα πολύ αλάνθαστο ένστικτο, που δίδασκε στους αρχαίους το φόβο των ξένων. Γνώριζαν καλά ότι η αξία μιας χώρας δεν μετράται με βάση τον αριθμό των κατοίκων της, αλλά με βάση τον αριθμό των πολιτών της.»


«Όσον αφορά τους Άραβες, έχω ήδη αναφέρει την περίπτωση των 4.000 ορφανών του καρδιναλίου Lavigerie. Αναθρεμμένα στους κόλπους της χριστιανικής θρησκείας, και χωρίς καμία επαφή με τους ιθαγενείς , τα ορφανά αυτά στην τεράστια πλειοψηφία τους επέστρεψαν, μόλις ενηλικιώθηκαν, στον ισλαμισμό.»




Για τον πόλεμο



-«Οι φιλόσοφοι και οι φιλάνθρωποι θ’ αναστενάζουν σίγουρα για πολύ καιρό ακόμη για τις συμφορές που εξαπολύουν οι πόλεμοι. Μπορούμε εξάλλου να τους παρηγορήσουμε, δείχνοντας τους ότι η παγκόσμια ειρήνη, που θα παραχωρείτο ενδεχομένως από κάποια μαγική δύναμη, θα σημείωνε το τέλος κάθε πολιτισμού και κάθε προόδου, και την γρήγορη επιστροφή στην πιο βαθειά βαρβαρότητα. “ Η βεβαιότητα της ειρήνης” γράφει δικαιολογημένα ο κ. de Vog “θα δημιουργούσε, πριν περάσει μισός αιώνας, μια τέτοια διαφθορά και παρακμή, που θα ήταν καταστροφικότερες για τον άνθρωπο απ’ ό, τι ο χειρότερος πόλεμος”»


«Ο καθένας γνωρίζει καλά, στην πραγματικότητα, ότι τη συγκεκριμένη στιγμή, που κάποιο μεγάλο έθνος θα παρουσίαζε μια πτώση, έστω και στιγμιαία, της στρατιωτικής του ισχύος, αμέσως θα κυριευόταν και θα λεηλατείτο από τους ισχυρότερους γείτονές του».


-«Το ότι ο εικοστός αιώνας θα αποτελέσει την εποχή της παγκόσμιας αδελφότητας, αποτελεί έναν εξαιρετικά αμφίβολο ισχυρισμό. Η αδελφότητα ανάμεσα σε διαφορετικές φυλές δεν είναι δυνατή παρά μόνο όταν η μία αγνοεί την άλλη. Το να συμπλησιάσουμε τους λαούς καταργώντας απλώς τις αποστάσεις, ισοδυναμεί απλώς με το να τους καταδικάσουμε να γνωριστούν καλύτερα, και κατά συνέπεια να ανέχονται λιγώτερο ο ένας τον άλλο.»


-«Όλοι οι μεγάλοι πόλεμοι της ανθρωπότητας: πόλεμοι κατακτητικοί, δυναστικοί, θρησκευτικοί, προπαγανδιστικοί, δεν ήταν τις περισσότερες φορές παρά πόλεμοι φυλών».


-«Παρά τις προόδους του πολιτισμού και τις πραγματείες ορισμένων φιλοσόφων, ο πόλεμος ποτέ δεν έπαυσε να αποτελεί μια από τις κύριες ενασχολήσεις των λαών…… Όταν ένα φαινόμενο εκδηλώνεται με τόσο σταθερή κανονικότητα, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι εκφράζει αναπόδραστες αναγκαιότητες. Το να διαμαρτυρηθούμε ενάντια στον ολέθριο χαρακτήρα του θα ήταν λοιπόν τόσο μάταιο, όσο και να εξεγειρόμαστε ενάντια στα γηρατειά ή στο θάνατο. Εξάλλου οι συγκρούσεις των λαών, υπήρξαν η πηγή των σημαντικότερων προόδων. Δεν μπορούμε να φανταστούμε με ποιο τρόπο, χωρίς αυτές, θα έβγαιναν οι πρώτοι άνθρωποι από τη βαρβαρότητα, και θα κατόρθωναν να ιδρύσουν αυτές τις μεγαλόπρεπες αυτοκρατορίες όπου γεννήθηκαν οι τέχνες, οι επιστήμες και η βιομηχανία. Ποιος μεγάλος πολιτισμός δεν ήταν πολεμικός; Και ποιος φιλειρηνικός λαός έπαιξε κάποιο ρόλο στην ιστορία;»


- «Μεταξύ των πλεονεκτημάτων των πολέμων, ας σημειώσουμε πρώτα απ’ όλα την ανάπτυξη μιας εθνικής ψυχής. Διαμέσου αυτών των πολέμων μπορεί να δημιουργηθεί και να σταθεροποιηθεί αυτή η ψυχή. Χωρίς εθνική ψυχή, όμως, δεν υπάρχει δυνατότητα ανάπτυξης πολιτισμού για ένα λαό.»


-«Οι τελευταίοι πόλεμοι ανάγκασαν όλη την Ευρώπη να προσφύγει στα όπλα. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Η καταστροφή των οικονομιών, λένε οι στατιστικολόγοι. Μία σημαντική ανόρθωση του χαρακτήρα των λαών, θα μπορούσαν ν’ απαντήσουν οι ψυχολόγοι σ’ αυτούς τους εντιμότατους γραφειοκράτες. Χωρίς την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία στην οποία υποβάλλεται σήμερα ο αρσενικός πληθυσμός της Ευρώπης, ο αναρχισμός, ο σοσιαλισμός, και όλα τα διαλυτικά στοιχεία του σύγχρονου πολιτισμού θα είχαν εξαπλωθεί με βήματα γίγαντα……..Η στρατιωτική θητεία ήταν ο δάσκαλος που μας δίδαξε κάποια υπομονή, σταθερότητα, πνεύμα αυτοθυσίας, και μας εφοδίασε με κάποιο είδος προσωρινού ιδανικού. Μόνο αυτό, μπόρεσε ν’ αγωνιστεί ενάντια στον εγωισμό και τη μαλθακότητα που κατακυριεύουν τους λαούς.»


-«Το καλύτερο μέσο προετοιμασίας για τους πιθανούς αγώνες, είναι η ανάπτυξη αυτού του συνόλου συναισθημάτων, που συγκροτεί ό, τι ονομάζεται στρατιωτικό πνεύμα. Αυτό αποτελεί την πραγματική ισχύ ενός στρατού. Χωρίς αυτό, κι όποιος κι αν είναι ο οπλισμός του, ένας λαός δεν αποτελεί παρά μια ασύντακτη αγέλη, χωρίς δυνατότητα αντίστασης. Ας θεωρήσουμε λοιπόν ως τους χειρότερους εχθρούς της πατρίδας, ως επικίνδυνους κακοποιούς, τους συγγραφείς και ρήτορες που πασχίζουν να καταστρέψουν αυτό το πνεύμα μέσα στις ψυχές. Τη μέρα που αυτό το πνεύμα θα εκμηδενιζόταν, δεν θα είχε απομείνει τίποτε πλέον για να χάσουμε»


-« Ο πόλεμος είναι ζήτημα ψυχολογίας, όσο και στρατηγικής. Κανένας μεγάλος πολέμαρχος δεν το αγνοούσε. ….Λίγο ενδιαφέρουν οι απώλειες. Η επιτυχία παραμένει με το μέρος εκείνου που γνωρίζει να τις αντιμετωπίζει σθεναρότερα. Ευτελίστε το χαρακτήρα των στρατιωτών και δεν θα έχετε παρά τους όχλους του Ξέρξη. Εξυψώστε το χαρακτήρα, και θα έχετε τους πολεμιστές του Αλεξάνδρου».


Για τον «αναρχοσυνδικαλισμό», τον σοσιαλισμό και την κοινωνική αναρχία


-«Μόλις ιδρυθεί ένα πολιτικό κόμμα , κι όποια κι αν είναι τα θεωρητικά του πιστεύω, ακόμα κι αν αποσκοπούν στην καταστροφή των μηχανών ή «στο φύτεμα της εθνικής σημαίας στην κοπριά», είναι πάντοτε βέβαιο ότι θα δούμε να προστρέχει προς υποστήριξή του ένας εσμός ανεπάγγελτων ημιδιανοουμένων. Η κλασσική παιδεία μας, κατασκευάζει ολόκληρες λεγεώνες απ’ αυτούς, ανίκανους να εκπληρώσουν άλλα καθήκοντα. Ας μη μας εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι οι χειρότερες μορφές του αναρχοσυνδικαλισμού μπορούν να στρατολογούν πολυάριθμους συνηγόρους.»


«Στην πολιτική, όπως και στη θρησκεία, οι αόριστες και ανακριβείς σχηματοποιήσεις είναι πάρα πολύ χρήσιμες, αφού ο καθένας μπορεί να τις ερμηνεύει κατά βούληση. Δεν υπάρχει τίποτε πιο νεφελώδες από τη σημερινή έννοια της λέξης σοσιαλισμός……Το θεμελιώδες χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού είναι ένα βαθύ μίσος ενάντια σε όλους όσοι υπερέχουν: είτε ως προς το ταλέντο, είτε ως προς την περιουσία και την ευφυΐα»


«Η κοινωνική αναρχία δεν εκδηλώνεται μόνο στα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας. Αποτελεί, όπως όλες οι πνευματικές επιδημίες, ουσιαστικά μια μεταδοτική νόσο……Η ανάπτυξη της αναρχίας στη χώρα μας, αποκαλύπτεται κυρίως από τις προόδους του αντιπατριωτισμού….


…. Ένα από τα πιο εμφανή αποτελέσματα της ανάπτυξης της κοινωνικής αναρχίας, είναι η εξάπλωση της εγκληματικότητας»


Για τον ανθρωπισμό


«Όταν ενσκήπτει η ολέθρια φυλή των φιλανθρώπων πάνω σ’ ένα λαό, τότε επίκεινται μεγάλες καταστροφές. Γνωρίζουμε σε ποιο βαθμό πολλαπλασιάσθηκαν την παραμονή της Επανάστασης. Τι επικλήσεις στο Υπέρτατο όν, τι συγκινητικές εκκλήσεις για Αδελφότητα, πριν από τις σφαγές του Σεπτέμβρη και την ακατάπαυστη χρήση της λαιμητόμου! Η τελική κατάληξη της Εξέλιξης του ανθρωπισμού ήταν πάντοτε αιμοσταγείς εκατόμβες. Θα πρέπει να φοβούμαστε την πανούκλα, αλλά πολύ περισσότερο θα πρέπει να φοβούμαστε τους φιλανθρώπους. Οι κοινωνίες ποτέ δεν είχαν χειρότερους εχθρούς. Ο φιλάνθρωπος δεν είναι καθόλου άνθρωπος της προόδου, αλλ’ αυτός που καταστρέφει όλες τις πρωτοβουλίες και δημιουργεί εμπόδια σε κάθε πρόοδο»


Για την ισότητα


«Οι προσπάθειές μας για την αλλαγή των αναπότρεπτων φυσικών νόμων, για την εγκαθίδρυση της ισότητας επί παραδείγματι, εκεί όπου η φύση επιβάλλει την ανισότητα, αντιπροσωπεύουν εξίσου επικίνδυνες προσπάθειες μ΄εκείνες ενός διευθυντή εργοστασίου που θα ήθελε να παραβιάσει όλους τους νόμους της φυσικής και μηχανικής. Τα ερείπια θα προέκυπταν, σύντομα θα του αποδείκνυαν τον κίνδυνο ενός παρόμοιου εγχειρήματος».


Για την αγάπη στην πατρίδα


«Η αγάπη της πατρίδας σχηματίζει το πραγματικό κοινωνικό κονίαμα, που είναι ικανό να διατηρήσει ακέραια την ισχύ ενός λαού. Η πατρίδα αποτελεί το σύμβολο των κληροδοτημένων κατακτήσεων ολόκληρης της προγονικής μας ύπαρξης. Μην μπορώντας να ζήσουμε παρά μόνο διαμέσου αυτής, θα πρέπει να ζούμε γι’ αυτήν».


 
Τα βιβλία του Gustave Le Bon μπορείτε να τα βρείτε εδώ

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

ΑΓKAΘA ΚΡΙΣΤΙ


«Ένα από τα πιο ευχάριστα πράγματα που μπορούν να σου τύχουν είναι να έχεις χαρούμενα κι ευτυχισμένα παιδικά χρόνια», λέει η Άγκαθα Κρίστι, αρχίζοντας τα απομνημονεύματά της που ξεκίνησε να τα γράφει το 1950 και τα ολοκλήρωσε δεκαπέντε χρόνια αργότερα. Γνωστή σε όλο τον κόσμο ως η «Βασίλισσα του Εγκλήματος» έχει στο ενεργητικό της πολυάριθμα αστυνομικά μυθιστορήματα και διηγήματα που έχουν μεταφραστεί σε όλες τις σημαντικές γλώσσες.
Ξεκίνησε το γράψιμο με το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, όταν δημιούργησε τον Ηρακλή Πουαρώ, το μικρόσωμο και τόσο ταλαντούχο ντετέκτιβ. Ο Πουαρώ, η μις Μαρπλ και οι άλλοι ντετέκτιβ της έχουν κάνει την εμφάνισή τους σε κινηματογραφικές ταινίες, ραδιοφωνικές εκπομπές, τηλεταινίες και θεατρικά έργα βασισμένα στα βιβλία της. Η Άγκαθα Κρίστι συμμετείχε επίσης σε πολλές αρχαιολογικές αποστολές που διοργάνωσε ο επιφανής αρχαιολόγος σύζυγός της στη Μέση Ανατολή.

 


Με καθυστέρηση αρκετών ετών κυκλοφόρησε και στη χώρα μας η αυτοβιογραφία της Αγκαθα Κρίστι που είχε εκδοθεί στη Βρετανία το 1977, έναν χρόνο μετά τον θάνατο της συγγραφέως - ήδη το 1975 στο μυθιστόρημα Curtain είχε πεθάνει ο θρυλικός Ηρακλής Πουαρό και το 1976 στο Sleeping Murder έκανε τον τελευταίο της άθλο η αξιαγάπητη Μις Μαρπλ. Η Κρίστι άρχισε να τη γράφει το 1950, σε ηλικία 60 ετών, και την ολοκλήρωσε το 1965, επομένως δεν καταγράφει σε αυτήν τα πεπραγμένα των τελευταίων ετών του βίου της, εποχή που γνώρισε «μερικούς αξιοσημείωτους θριάμβους» (την κινηματογραφική μεταφορά του Εγκλήματος στο Οριάν Εξπρές, την αστρονομική αύξηση των πωλήσεων των βιβλίων της σε όλον τον κόσμο, την απονομή του τίτλου της Λαίδης της Βρετανικής Αυτοκρατορίας), όπως διαβάζουμε στην εισαγωγή του βιβλίου.


Η ιδέα για το γράψιμο της αυτοβιογραφίας γεννήθηκε στη Νιμρούδ του Ιράκ, την αρχαία πόλη Καλάχ, στρατιωτική πρωτεύουσα των Ασσυρίων, όπου ο δεύτερος σύζυγός της, ο αρχαιολόγος Μαξ Μαλόουαν, διενεργούσε ανασκαφές. Καθώς οι ντόπιοι εργάτες έσκαβαν, χοροπηδούσαν και φώναζαν, έχοντας απέναντί τους τα χιονοσκεπή βουνά του Κουρδιστάν, η εξηκοντούτις κυρία Κρίστι μέσα στο οίκημα που ονομαζόταν «Το σπίτι της Αγκαθα», αντί να γράψει μια συνήθη αστυνομική ιστορία με τον Ηρακλή Πουαρό, αποφάσισε να αφηγηθεί τη δική της ζωή ανατρέχοντας στο παρελθόν της· πράγμα λίγο δύσκολο, αφού μια αυτοβιογραφία που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να είναι μια μελέτη ολόκληρης ζωής, με ονόματα, ημερομηνίες, τοποθεσίες και κάποια χρονολογική σειρά. Αρχισε λοιπόν να γράφει στην τύχη ό,τι θυμόταν ανασύροντας από τη μνήμη της ανακατωμένες αναμνήσεις, σκόρπια επεισόδια, χαρές και πίκρες, γάμους και διαζύγια, ταξίδια και κρουαζιέρες. «Εχω θυμηθεί όσα ήθελα να θυμηθώ» τονίζει και προσθέτει: «Το να θυμάσαι είναι μία από τις ανταμοιβές που φέρνει η ηλικία και μάλιστα από τις πιο απολαυστικές».

Οποιαδήποτε ζωή, όσο ασήμαντη και αν είναι, εφόσον την έχουν αφηγηθεί καλά, είναι άξια ενδιαφέροντος, είχε πει ο ποιητής Σ. Τ. Κόλεριτζ. Αν σκεφθούμε ότι η Αγκαθα Κρίστι δεν έζησε μια ασήμαντη αλλά μια ζωή περιπετειώδη και αντιμετώπισε ένα σωρό κινδύνους - στα ποικίλα ταξίδια της και στην παραμονή της σε απρόσιτες περιοχές της Μέσης Ανατολής -, καταλαβαίνουμε πόσο ενδιαφέροντα είναι αυτά που λέει. «Μου αρέσει η ζωή» δηλώνει θυμίζοντας πως υπήρχαν φορές που ένιωθε τρομερά απελπισμένη και βαθιά δυστυχισμένη, αλλά παρ όλα αυτά καταλάβαινε με απόλυτη σιγουριά ότι το γεγονός πως είσαι ζωντανός είναι σπουδαίο πράγμα. Αν προσθέσουμε στα επεισόδια που καταγράφει την αφηγηματική της δεινότητα, καθώς και το αδιόρατο χιούμορ της, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα βιβλίο απείρως πιο απολαυστικό από τα μυθιστορήματά της.

Η Κρίστι αφηγείται τη ζωή της που ξεκίνησε στο Ασφιλντ του Τόρκι - ένα χειμερινό θέρετρο στη Νότια Αγγλία - με παραμύθια και πιάνο, ταξίδια στη Γαλλία και παραμονή στο Παρίσι, μαθήματα γαλλικών, μαθήματα μουσικής και τακτικές επισκέψεις στην Opera Comique. Η αφήγηση περιέχει τον θάνατο του πατέρα, τη συμβίωση με τη μητέρα, τη συντροφιά των βιβλίων του Ιουλίου Βερν, του Καρόλου Ντίκενς, του Αλέξανδρου Δουμά, του Κόναν Ντόιλ (την είχαν σαγηνεύσει οι περιπέτειες του Σέρλοκ Χολμς), τα όνειρα για έναν ευτυχισμένο γάμο, την ερασιτεχνική σύνθεση μιας οπερέτας, την πτήση με αεροπλάνο το 1911, τους νεανικούς έρωτες, τον γάμο με τον αεροπόρο Αρτσι Κρίστι, τα μαθήματα νοσηλευτικής και φαρμακολογίας, τον πόλεμο. Δεν αρκείται όμως σε αυτά. Επεκτείνεται και στην περιγραφή της κοινωνίας του καιρού της, όταν - σε μια εποχή ακμής της Βρετανικής Αυτοκρατορίας - σχεδόν κάθε αγγλική οικογένεια είχε υπηρετικό προσωπικό (μπάτλερ και λακέδες, μαγείρους και καμαριέρες) και όχι μόνο οι πλούσιοι. Μιλάει για τα όνειρα των κοριτσιών της εποχής που ήθελαν έναν καλό γαμπρό, για την παρθενικότητα αυτών των κοριτσιών και τον σεβασμό που ενέπνεαν στους άνδρες (οι οποίοι απολάμβαναν τον έρωτα στην αγκαλιά παντρεμένων γυναικών), για την απασχόλησή τους με το κέντημα. Αλλά και τη φρίκη των πολέμων, την ανέχεια, την ανεργία των αποστρατευμένων νέων που πουλούσαν κάλτσες από σπίτι σε σπίτι για να επιβιώσουν.

Η λογοτεχνική πορεία της άρχισε εντελώς απρόσμενα. Μια χειμωνιάτικη ημέρα που βρισκόταν με γρίπη στο κρεβάτι η μητέρα της την παρότρυνε να γράψει «μια ιστορία». Εγραψε λοιπόν διάφορες ιστοριούλες, τις έστειλε σε λογοτεχνικά περιοδικά, το πράγμα τής άρεσε και τότε αποφάσισε να εγκαταλείψει τα σχέδιά της να τραγουδήσει στην όπερα. Ξαφνικά, έχοντας διαβάσει Το μυστήριο του κίτρινου δωματίου του Γκαστόν Λερού (ο οποίος έγραψε Το φάντασμα της Οπερας), σκέφτηκε να γράψει «μια αστυνομική ιστορία». Η ευκαιρία τής δόθηκε όταν εργαζόταν σε ένα φαρμακείο. Τότε, θέλοντας να φτιάξει έναν ήρωα που θα θύμιζε τον Σέρλοκ Χολμς, δημιούργησε τον Ηρακλή Πουαρό (στη θέση του βοηθού του, του γιατρού Γουάτσον, έβαλε τον λοχαγό Χάστινγκς) και έγραψε το μυθιστόρημα Η μυστηριώδης υπόθεση στο Στάιλς. Δύο χρόνια βρισκόταν το χειρόγραφο στα χέρια των εκδοτών, αλλά όταν εκδόθηκε είχε τόσο καλή υποδοχή από το κοινό που η νεαρή ερασιτέχνις έγινε μια επαγγελματίας που διαπραγματευόταν σκληρά με στυγνούς εκδότες οι οποίοι αρέσκονταν να εκμεταλλεύονται τους συγγραφείς.
Η αυτοβιογραφία απαρτίζεται από έναν πρόλογο, 11 κεφάλαια και έναν επίλογο όπου η Κρίστι μιλάει επιγραμματικά για τη ζωή και τον θάνατο, το σπίτι όπου γεννήθηκε, το Ασφιλντ, το Ισπαχάν, την παραμυθένια πολιτεία, την κόρη της, τη Ρόζαλιντ, τον εγγονό της, τον Μάθιου, τον Μαξ, το αυτοκίνητό της, το Μόρις, και το καναρίνι της. «Τι μπορώ να πω στα εβδομήντα πέντε μου;» καταλήγει. «Μόνον αυτό: Σ ευχαριστώ, Θεέ μου, για την καλή μου ζωή και για όλη την αγάπη που μου έδωσες». Ασφαλώς δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερος επίλογος για μια τέτοια μεστή ζωή και φυσικά για ένα τέτοιο συναρπαστικό βιβλίο.


Φίλιππος Φιλίππου (συγγραφέας)
ΤΟ ΒΗΜΑ , 26-01-2003


Το βιβλίο ''Η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ