Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Μαϊμούδες (του Κωστή Παπαγιώργη)

Ὅταν πασχίζει κανείς νά ἐκφραστεῖ, τό μέγιστο ἐμπόδιο εἶναι ἡ παιδεία του. Ὅσα τοῦ μάθανε. Ὄχι τόσο ἐπειδή ἡ προσωπική ἔφεση μπορεῖ νά ἀντιβαίνει στά καθεστῶτα διδάγματα, ἀλλά κυρίως ἐπειδή ἡ συστηματική μόρφωση καταδικάζει τίς περισσότερες φορές σέ ἀτροφία καί σκολίωση αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἐνδιάθετη τάση.


Ἡ παιδεία πού ἐπιδαψιλεύεται ἀφειδώλευτα δημιουργεῖ κάτι τερατῶδες: ἄτομα μέ συγκρότηση ἀλλά χωρίς κλίση, μῆτρες πού πάσχουν ἁπλῶς ἀπό ἀνεμογκάστρι. Ἀλλά χωρίς τήν κλίση καί τήν ἀληθινή «σύλληψη», τή φλέβα μέ ἄλλα λόγια, καμιά δουλειά δέ γίνεται στήν ἐντέλεια. Χρειάζεται κανείς τύχη, τύχη καί ἀτυχία μαζί, γιά νά μπορεῖ νά ζεῖ τό θέμα του καί ὄχι νά τό ἀναπτύσσει κάθ ὑπαγόρευση, νά γράφει ἀπό δική του ὁρμέμφυτη ἀνάγκη καί ὄχι ἀπό φιλολογικό κούρδισμα –ἐπειδή τζάνεμ, τό πολύ διάβασμα φέρνει καί τό πολύ γράψιμο -, πράγματα ὅλα αὐτά πού εὐτυχῶς δέν διδάσκονται καί οὔτε ἦταν ποτέ δυνατόν νά διδαχτοῦν καί νά μεταδοθοῦν.

Ἡ καθεστηκυία ἐκπαίδευση, πού σέ ἁρπάζει ἀπό τό βυζί τῆς μάνας σου καί ἐξ ἁπαλῶν, ἁπαλοτάτων ὀνύχων σέ ὑποτάσσει στή μούλα τῆς δεοντολογίας της, κατορθώνει τελικά τό ἀντίθετο τοῦ ἐπιδιωκομένου. Ἀντί νά ἀβγατίσει αὐτό πού εἶσαι, νά ἐπεκτείνει τό σπιτικό σου, σέ ξεσπιτώνει καί σέ βγάζει στούς δρόμους ζήτουλα στίς ξένες πόρτες. Ὅσο κι ἄν προσπαθεῖ, ὁ σπουδασμένος δέν μπορεῖ νά σβήσει τήν ἐντύπωση ὅτι τά ἔχει λίγο χαμένα, ὅτι δουλεύει σέ ξένο νοικοκυριό, ὅτι εἶναι τέλος πάντων λιγάκι « πουλημένος». Ὑπάρχει ἕνα πανεπιστημιακό Ἐγώ, ἀληθινό λίκνο ψυχασθενειῶν, πού ἐξαγοράζεται μέ πολύχρονα βάσανα ( γιατί τά βιβλία ἀντιστέκονται –δέν χαρίζονται σέ κανένα) καί γκρεμίζεται πάλι μέ κοπιαστικές προσπάθειες.


Ὅσο γιά τήν καταστροφή, τή μεταστροφή νά ἀκριβολογοῦμε, δέν ἀφορᾶ τόσο τίς γνώσεις μας, πού βρέξει χιονίσει διατηροῦν τό κύρος τους, ἀλλά τόν καταπονημένο δέκτη ὁ ὁποῖος, παιδί τῆς γονυκλισίας μέσα στήν κεχηνώσα παθητικότητά του, κάνει χρόνια γιά νά βρεῖ ( ἄν ποτέ ἀξιωθεῖ) τήν ὄρθια στάση, τή δική του ξεχασμένη καί ἀδικημένη φωνή καί συνακόλουθα τήν τόλμη νά περιγελάσει τό κονκλάβιο, νά φτύσει ἐπιτέλους καί μία φορά στό πλούσιο πιάτο πού τοῦ προσφέρουν, νά ἀποφανθεῖ δηλαδή ὄχι γιά τόν ἔνδοξο καί τρισένδοξο ἀέρα πού καβούρδισε ἐπί δεκαετίες μέσα στίς βιβλιοθῆκες, ὄχι γιά τίς δάνειες ἔγνοιες πού τοῦ μεταμόσχευσαν μέ τό στανιό γιά νά τόν μασκαρέψουν σέ θλιβερό Doctus cum libro, ἀλλά ἁπλούστατα –καί τό ἁπλό εἶναι περίπλοκο –γιά τό φτωχό του σαρκίο, τό μόνο ἀληθινά δικό του πράγμα.

Ἀνέκαθεν ( τρίπαλαι, δεκάπαλαι, τρισμυριόπαλαι) ὁ διχασμός καί τό διαγούμισμα τοῦ σπουδασμένου ἀποτελοῦσε θέμα κατάλληλο γιά κωμική ἐκμετάλλευση. Δέ γελιέται ὁ ἄνθρωπος τοῦ δρόμου πού τόν κοιτάζει μέ λοίδορη συγκατάβαση καί τόν θεωρεῖ ἱκανό γιά τήν μάθηση ( μία τεχνική γλώσσα τέλος πάντων) ἀλλά γκαβό στή ζωή. Λές καί ἡ ζωή –ἡ μόνη πού διδάσκει –εἶναι τό τελευταῖο πού λογαριάζεται.

Πῶς ἀλλιῶς νά ἐξηγήσουμε ὅτι διαβάζει κανείς ἕνα περισπούδαστο σύγγραμμα γιά τήν μεταφορά ( πού δέν εἶναι βέβαια ρητορικό σχῆμα, ἀλλά ἀτόφια ζωή, ἐφόσον δέν εἶναι στό χέρι τοῦ καθενός νά πεῖ, πρῶτος αὐτός καί ἀπό δικά του, γιά ἕναν θαραλλέο ἄνδρα ὅτι ἔχει « ἄντερα» καί γιά μία θελκτική γυναίκα ὅτι εἶναι « ζαργάνα») καί κατόπιν, ὅταν γνωρίζει τόν συγγραφέα του, βλέπει ἕναν βλαροτζίτζικα πού ὄχι μόνο ἔγραψε τά διαβασμένα, ἀλλά ἀδυνατεῖ -ὦ τοῦ θαύματος – νά ψελλίσει ἕνα κάποιο μεταφορικό σχῆμα ἐξ ἰδίων δυνάμεων;

Τό χωριό δέν θέλει κολαοῦζο: εἶναι ψεύτης, μαϊμοῦ, ζεῖ μέ ξένα λεφτά, δέ βγάζει τό ψωμί του, τά ὅσα ἀραδιάζει δέν εἶναι προσωπικό του πρόβλημα ἀλλά δοτή μονέδα. Καί ὁ Κάντ εἶχε τήν εὐγένεια νά πεῖ ὅτι στό ἄκουσμα τοῦ ἀηδονιοῦ σωπαίνουμε μέ ἀγαλλίαση, μόλις ὅμως ἀντιληφθοῦμε ὅτι δέν εἶναι ἀληθινό, παύει νά μᾶς ἀρέσει. Καί ὄντως παύει, γιατί ἔχουμε μία ὁρμέμφυτη ροπή πρός τό πηγαῖο καί τό αὐτοφυές. Ἄν μάλιστα θέλουμε νά κάνουμε καί ἕνα βῆμα στόν γκρεμό, θά λέγαμε ὅτι προτιμᾶμε ἀκόμα καί τό βουβό ἀηδόνι πού εἶναι ὅμως ἀηδόνι, καταηδόνι, ἀπό τήν ὁσοδήποτε πετυχημένη ἀπομίμησή του. Τή μαϊμοῦ κανείς δέν τή θέλει. Καί ὅμως οἱ μαϊμοῦδες πληθαίνουν σάν τά κουνέλια.

Μπορεῖ, μολαταύτα, τά ψεύδη νά διατηροῦν τήν ἀξία τους, ἀλλά ὁ κόσμος στρέφεται ἐνστικτωδῶς πρός τό πηγαῖο. Τόν ἀρκουδιάρη τόν θέλεις ἀρκουδιάρη, δέν μπορεῖς νά σκέφτεσαι ὅτι εἶναι ὑπάλληλος τραπέζης πού τίς ἐλεύθερες ὧρες του βγάζει σεργιάνι τήν ἀρκούδα. Ἅμα εἶσαι, ὅτι κι ἄν εἶσαι, θά γίνεις ἐν τέλει ἀποδεκτός. Τόν κακομούτσουνο γιά παράδειγμα, πού ὅπου βρεθεῖ ἔχουν τήν ἄνεση νά τόν δείχνουν καί νά λένε μεταξύ τους χαμηλόφωνα: γιά δές τό τέρας! ὅλοι τόν δέχονται, ἔστω καί ἀποστρέφοντας τό πρόσωπο. Ὅλοι παραδέχονται τόν νάνο μέ τό ἀφύσικο κεφάλι, τήν παχύσαρκη Σαρακίνα πού σάν μετακινούμενο κῆτος μεταφέρει τήν ἀλήθειά της. Ἀλλά ἀπό τόν ἄνθρωπο πού ὅλο βάφεται γιά νά μήν σκουριάσει καί κουκουλώνεται μέ κάθε λογής περοῦκες τί νά παραδεχτεῖς;

Ἕνας κύριος πού ἀπό καθέδρας καί ἀνιδρωτί διδάσκει ὅλα αὐτά πού δέν μπορεῖ νά ζήσει, ὁ καθηγητής πού ἀναλύει τήν κατηγορική προσταγή, τόν ἠθικό νόμο, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς καί δύο στενά παρακάτω παζαρεύει κατεργάρικα τά ραδίκια στό μανάβη, δέν εἶναι νά πεῖς δόλιος ἡ ἀπατεώνας. Τοῦ συμβαίνει κάτι πολύ χειρότερο. Δέν κατοικεῖ μέσα στά λόγια του. Ἐπ’οὐδενί, δέν μπορεῖ νά δώσει τόν ἑαυτό του γιά παράδειγμα. Στήν πραγματικότητα, ἄλλα λέει καί ἄλλα κάνει, μέ ἄλλο κεφάλι διδάσκει καί μέ ἄλλο κεφάλι ζεῖ καί, κατά βάθος, οὔτε καί ὁ ἴδιος συνειδητοποιεῖ πώς κατάφερε νά ἐνσαρκώνει αὐτή τήν ἀλλόκοτη διπροσωπία, αὐτή τήν δικέφαλη ὕπαρξη.

Ἡ ἀλήθεια τῶν λόγων μᾶς ἀνήκει μόνον ἄν τήν ἐξαγοράζουμε μέ τό τομάρι μας. Σκαμπίλι ἄγνευτο δέν παίζεται. Αὐτή εἶναι ἡ μόνη στέρεη παιδεία. Κάποιος πού ὑπηρετεῖ τίς ἰδέες του, πού τολμάει νά πάει στή σκήτη, νά ἀνέβει στό βουνό –ἐ, αὐτός εἶναι σάν τά λόγια του, τόσο σωστός καί τόσο πλανημένος, πληρώνει τή νύφη μέ λεφτά παντελονάτα, ἄρα εἶναι φίλος καί ἀποδεχτός. Ἀλλά πῶς νά γίνει φίλος ἕνας πού φιλολογεῖ πάνω στήν ὑποτιθέμενη ἀλήθειά του, πού εἶναι εἰλικρινής μόνο ὅταν πηγαίνει στούς γιατρούς νά ἐξεταστεῖ;

Δέν δέχονται νά δοκιμαστοῦν ὡς ἀσκούμενοι: αὐτό εἶναι τό ἀπογοητευτικό μέ τούς θεωρητικούς. Ἕνας δικηγόρος σπουδάζει μερικά χρόνια καί στή συνέχεια, σάν νά τελειώσανε τά ψέματα, ἀρχίζουν τά ἀληθινά ψέματα τῆς δουλειᾶς. Ἀπό τά κιτάπια καί τή θεωρία κατέρχεται πιά στό γκεζί. Ἀναγκαστικά περνάει ἀπό τήν θεωρία στήν πράξη, ἀπό τίς διακηρύξεις στήν πραγματικότητα. Ἀλλά ἕνας ἄκαπνος θεωρητικός πῶς νά περάσει στήν πράξη; Κατεβάζοντας ὡς τ’αὐτιά τήν τραγιάσκα τοῦ βιβλιογνώστη, μιλάει ἀσταμάτητα γιά παλάτια πού δέν εἶδε.

Ὁ πλατωνιστής φερ’εἰπεῖν κόπτεται γιά τόν Σωκράτη, ἄνθρωπο τῆς ἀγορᾶς, χωμάτινο καί λάτρη τοῦ χειροπιαστοῦ, πού δέν μίλαγε ποτέ στόν ἀέρα, πού δοκίμαζε τά πάντα στήν ἴδια του τή ζωή, καί θά πρέπει νά διαβοῦν χρόνια γιά νά ἀντιληφθεῖ, μετά ἀπό ἄγονες δοκησισοφίες καί ἀνάλατα φληναφήματα, ὅτι οὐσιαστικά μιλάει γιά κάτι πού τόν ἀρνεῖται ριζικά. Ἐνῶ αὐτός κρύβεται πίσω ἀπό τά λόγια του, ὁ γιός τοῦ Σωφρονίσκου ὅτι ξεστόμιζε τό ἔλεγε ἐπειδή –ὅπως λέμε –τό « ἔλεγε ἡ καρδιά του ». Καί δέν εἶναι σύμπτωση ὅτι στά νέα ἑλληνικά αὐτή ἡ φράση σημαίνει θάρρος, ἄν κάτι τό λέει ἡ καρδιά σου θά σέ βάλει σέ κίνδυνο. Διαφορετικά ἡ μόνη λύση εἶναι νά μιμεῖσαι τόν σελιδοδείκτη.


Ἐδῶ ἄλλωστε φωλιάζει τό πρόβλημα μέ τή ἐρίτιμο ἀδελφότητα τῶν ἐγγραμμάτων: δέ γυρεύουν νά ἐγκολπωθοῦν τήν ὅποια διδασκαλία τους, νά τήν ἐκθέσουν στά κύματα της ζωῆς, τούς ἀρκεῖ νά γίνουν τζουτζέδες της. Πῶς νά μήν καταντήσει ὁ κόσμος τῶν γραμμάτων μασκαράτα καί κάλπικο ἀνθρωπομάζωμα; Ὅταν ἀκονιτί διδάσκουν ὅτι ἄλλοι ἄνθρωποι κατάκτησαν μέ βάσανα, πῶς νά ἐκτιμήσουν τά βάσανα; Αὐτοί μελετητές εἶναι, ὀρντινάντσες, μεταφραστές, διερμηνεῖς, πιστοί στό γράμμα. Φυλᾶνε τά ροῦχα τοῦ νεκροῦ. Τίποτα ἄλλο.

Γιά ὅλη αὐτή τήν ἐπονείδιστη κουστωδία μία εἶναι ἡ συμβουλή: πές αὐτό πού σέ παιδεύει, μήν ντρέπεσαι, φανοῦ αὐτός πού εἶσαι, κάψε τό ψευδοεγώ τοῦ πανεπιστημίου, πέτα τίς βάτες ἀπό τούς ἰσχνούς ὤμους σου –πάψε νά βρυχᾶσαι καί νά κάνεις τό θηρίο!

Εἶναι τόσο μεγάλο τό κακό πού παθαίνουμε μέ τή μόρφωση, τήν παθητική πολυμάθεια καί τούς τίτλους, ὥστε ὅταν ἡ ζωή ζορίζει –τά κάνει αὐτά –καί τελειώνουν κάποια ἀστεῖα, ὅταν δηλαδή ἔχεις ἀνάγκη τό μύχιό σου γιά νά σταθεῖς στά πόδια σου, αὐτό ἀποδεικνύεται τόσο θαμμένο, τόσο φωτοφόβο, ὥστε πρέπει νά οὐρλιάξεις γιά νά σέ ἀφουγκραστεῖ. Μέ τούς ξυλοδαρμούς δέν συμβαίνει τίποτα διαφορετικό. Μόλις δύο ἄνθρωποι ἀρχίσουν τά σπρωξίματα καί τίς ψιλές, αὐτοστιγμεί κάνουν φτερά ὅλα τά ἐπίθετα: γυαλιά, ψεύτικα δόντια, περοῦκες, γραβάτες, γιακάδες, ταυτότητες καί ἁλυσίδες μέ σταυρούς, γιά νά ἀπομείνει ὅτι πραγματικά τους ἀνήκει: τό αἷμα τους καί ἡ ἀλαφιασμένη τούς ἀνάσα.

 Ἐνήμερος ὅλων αὐτῶν ὁ Ρουσώ, στά περί ἀγωγῆς τῶν νέων, εἶναι κατηγορηματικός: ὄχι λόγια στούς νέους, πράγματα μόνο, ὄχι θεωρίες καί κούφιες ἰδέες, ἀλλά ζωή.

πηγή: http://www.istorikathemata.com/2010/10/blog-post_23.html

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Ezra Pound - The River-Merchant's Wife: A Letter


The River-Merchant's Wife: A Letter

While my hair was still cut straight across my forehead

I played about the front gate, pulling flowers.

You came by on bamboo stilts, playing horse,

You walked about my seat, playing with blue plums.

And we went on living in the village of Chokan:

Two small people, without dislike or suspicion.



At fourteen I married My Lord you.

I never laughed, being bashful.

Lowering my head, I looked at the wall.

Called to, a thousand times, I never looked back.



At fifteen I stopped scowling,

I desired my dust to be mingled with yours

Forever and forever and forever.

Why should I climb the look out?



At sixteen you departed,

You went into far Ku-to-yen, by the river of swirling eddies,

And you have been gone five months.

The monkeys make sorrowful noise overhead.



You dragged your feet when you went out.

By the gate now, the moss is grown, the different mosses,

Too deep to clear them away!

The leaves fall early this autumn, in wind.

The paired butterflies are already yellow with August

Over the grass in the West garden;

They hurt me. I grow older.

If you are coming down through the narrows of the river Kiang,

Please let me know beforehand,

And I will come out to meet you

As far as Cho-fu-Sa.



By Rihaku


Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΕΜΠΟΡΑ ΤΟΥ ΠΟΤΑΜΟΥ: ΓΡΑΜΜΑ


Τον καιρό που είχα ακόμη τα μαλλιά μου κομμένα ίσια στο μέτωπό μου

έπαιζα κοντά στην αυλόπορτα, τραβώντας λουλούδια.

Περνούσες από δίπλα μου πάνω σε ξυλοπόδαρα από μπαμπού, παίζοντας τ’ άλογο,

ερχόσουν κοντά μου, παίζοντας με γαλάζια δαμάσκηνα.

Κι έτσι ζούσαμε στο χωριό Τσοκάν:

δυο μικροί άνθρωποι, χωρίς αντιπάθεια ή υποψία.



Στα δεκατέσσερα παντρεύτηκα τον Κύριό μου εσένα.

Ποτέ δεν γέλαγα, ήμουν ντροπαλή.

Σκύβοντας το κεφάλι μου, κοίταζα τον τοίχο.

Με φώναζαν , χίλιες φορές, ποτέ δεν γύριζα να δω πίσω.



Στα δεκαπέντε έπαψα να χαμηλώνω τα μάτια,

Παρακαλούσα η στάχτη μου ν’ ανακατωθεί με τη δικιά σου

για πάντα και για πάντα και για πάντα.

Γιατί να σκαρφαλώσω να κοιτάξω έξω;



Στα δεκάξη μίσεψες,

Πήγες στο μακρινό Κου-το-γεν, κοντά στον ποταμό με τις ρουφήχτρες,

και λείπεις τώρα πέντε μήνες.

Οι πίθηκοι θορυβούν θλιμμένα πάνωθε.



Έσουρνες τα πόδια σου όταν έφευγες.

Στην εξώπορτα τώρα, τα βρύα μεγάλωσαν, τα διάφορα βρύα,

πολύ βαθιά για να τα ξεριζώσεις!

Τα φύλλα πέφτουν ενωρίς φέτος το φθινόπωρο, με τον αγέρα.

Οι ζευγαρωμένες πεταλούδες είναι κιόλας κίτρινες απ’ τον Αύγουστο

πάνω απ’ τη χλόη στο Δυτικό κήπο·

μου κάνουνε κακό. Μεγαλώνω.

Αν θα κατέβεις απ’ τα στενά του ποταμού Κιανγκ,

παρακαλώ μήνυσέ μου το από τα πριν,

κι εγώ θα βγω να σε ανταμώσω

μέχρι το Τσο-φου-σα


Του Ριχάκου

Μετάφραση : Ηλίας Κυζηράκος

thulebooks.gr

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1944)

Ουαί σ’ όσους νικάνε με στρατούς
κι όπου το μόνο δίκιο τους είναι η δύναμή τους
Canto LXXVI
Για τον αναγνώστη η προσέγγιση ή ακόμη και ανακάλυψη του έργου του Ezra Pound (1885-1972) ισοδυναμεί με μία πνευματική περιπέτεια στο σώμα της νεότερης παγκόσμιας ιστορίας, μία επικίνδυνη αναψηλάφηση της αχλύος που σήκωσε ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος. Και αν ο λόγος είναι ενίοτε για ανακάλυψη είναι ακριβώς διότι η συνειδητή συμπαράταξη του ποιητή με τις δυνάμεις του Άξονα προκάλεσε εσκεμμένη και κατευθυνόμενη ενίοτε απαξίωση του ποιητικού του έργου, αλλά και της πνευματικής του προσωπικότητας. Στην καλύτερη περίπτωση οι υπερασπιστές του σπεύδουν να διαχωρίζουν τον ποιητή από τον ιδεολόγο φασίστα, τον καλλιτέχνη από τον προπαγανδιστή, τον αισθητή από τον οπαδό του Μουσολίνι και του Χίτλερ. Όμως η καθησυχαστική αυτή διάκριση τείνει να παραβλέπει το ιστορικό δεδομένο ότι η καλλιτεχνική έμπνευση δεν αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο των δημοκρατικών καθεστώτων και ότι ο φασισμός αποτέλεσε – με έναν ιδιάζοντα πρακτικό τρόπο – εκτός από αισθητικοποίηση της πολιτικής και πολιτικοποίηση της αισθητικής.


Ο Pound γεννήθηκε στις 30 Οκτωβρίου 1885 στο Haley της πολιτείας Idaho των Ηνωμένων Πολιτειών. Σε νεαρή ηλικία σπούδασε ρωμανικές γλώσσες στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάννια (1901-1903), ενώ συνέχισε τις σπουδές του στο Hamilton College (1903-1906), από το οποίο απέκτησε μεταπτυχιακό δίπλωμα (M.A.). Δίδαξε για μικρό χρονικό διάστημα στο Wabash College, στο Crawfordsville της Ιντιάνα. Μελέτησε σχεδόν ολόκληρη την κλασική γραμματεία, αρχαιοελληνική και λατινική, στο πρωτότυπο, μία τριβή που θα του χάριζε ευρύτητα γνώσεων, καθώς και ένα σπουδαίο αισθητικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, αφού για τον Pound η πρόσληψη του κλασικού κόσμου δεν ενείχε απλώς φιλολογική ή έστω αισθητική αξία, αλλά και σημαντικές πολιτικές προεκτάσεις.



Το 1908 εγκατέλειψε την Αμερική για την Ευρώπη και έφθασε στην Βενετία, την πόλη που θα τον δεχόταν και στην τελευταία του ώρα. Στη Βενετία εξέδωσε την πρώτη του ποιητική του συλλογή, με τίτλο A lume spento (= Με σβησμένο φως). Το ίδιο έτος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου άρχισε να συναναστρέφεται με επιφανείς ποιητικές μορφές της εποχής, όπως ο William Butler Yeats (1865-1939), Ford Maddox Ford (1873-1939), T.E. Hulme (1883-1917).
 
 
Ο Pound έδειξε από νωρίς τις ικανότητές του και την ηγετική του δυναμική στον χώρο της σύγχρονης ποίησης. Ίδρυσε το κίνημα του Εικονισμού (Imagism), το οποίο έδινε έμφαση στην ακρίβεια των εικόνων και πρόκρινε την χρήση λιτής, αυστηρής γλώσσας, προοικονομώντας το κίνημα του μοντερνισμού, ενώ ενεπλάκη επίσης ενεργά στο κίνημα του βορτικισμού (Vorticism), μία ποιητική προσπάθεια φουτουριστικής υφής. Το 1917 ο Pound εξέφραζε την πίστη του σε ένα νέο είδος ποίησης, η οποία «θα είναι σκληρότερη και πιο λογική, θα είναι χαρακτηριστικά πιο άμεση. Θα θυμίζει γρανίτη στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό, η ισχύς της θα έγκειται στην αλήθεια της, στην ερμηνευτική της δύναμη (εκεί, φυσικά, απαντά πάντοτε η ποιητική δύναμη) […] Θα διαθέτει λιγότερα διακοσμητικά επίθετα για να αποδώσει τις προθέσεις της. Τουλάχιστον όσον με αφορά, έτσι την θέλω, αυστηρή, άμεση, ελεύθερη από ψεύτικους συναισθηματισμούς». (Pound, Ezra, Literary Essays, ed. T.S. Eliot, Norfolk, Connecticut: New Directions, 1954, 12).



Η ενασχόληση του Pound με το ιστορικό παρελθόν, είτε της αρχαίας Ελλάδος, είτε της αρχαίας Κίνας και Ιαπωνίας, είτε της μεσαιωνικής Ευρώπης είναι έκδηλη σε μία σειρά έργων του, δοκιμιακών και ποιητικών δημιουργιών, δικών του ή μεταφράσεων: Το πνεύμα του μεσαιωνικού ρομάντσου (The Spirit of Romance,1910), Σονέτα και μπαλάντες του Γκίντο Καβαλκάντι (Sonnets and Ballads of Guido Cavalcanti, 1912), Κατάη (Cathay, 1915), Άλλα σημαντικά του έργα, ποιήματα και δοκίμια: Lustra (1916), Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ (Hugh Selwyn Mauberley, 1920), Τζέφερσον και/ή Μουσολίνι (Jefferson and/or Mussolini, 1935), Οδηγός πολιτισμού (Guide to Kulchur, 1938). Η δημιουργία των Cantos, του magnum opus του, η οποία αρχίζει ως πνευματικό εγχείρημα ήδη από το 1915, αποτέλεσε για τον Pound την ευκαιρία να παραθέσει τις ιδεολογικές, αισθητικές και πολιτικές του απόψεις σε ένα εκτεταμένο έργο, μία επισκόπηση της ευρωπαϊκής ιστορίας και κουλτούρας.

 
Το 1920 μετακόμισε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με τα κινήματα του σουρεαλισμού και του ντανταϊσμού, ενώ συναναστράφηκε επιφανείς μορφές του λογοτεχνικού και καλλιτεχνικού κόσμου. Το 1924 εγκαταστάθηκε στο Ραπάλλο της βόρειας Ιταλίας. Η σύνδεση του Pound με τον φασισμό που είχε επικρατήσει στην Ιταλία από το 1922, ήταν για τον ίδιο μία πρακτική επικύρωση των ιδεών του, μία επίγεια πραγμάτωση των αρχών του, με βάση τις αρχές της δράσης. Παρέμεινε ένθερμος οπαδός του φασισμού καθ’ όλη την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και μετά από αυτόν.



Στη μελέτη του Oro e lavoro (1944) συσχετίζει την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου με την διαδικασία ελέγχου του χρήματος και αποδίδει στους Συμμάχους μία απόπειρα επανάκτησης του ελέγχου αυτού, που είχε διαταραχθεί από την άνοδο των οικονομικών συστημάτων των κρατών του Άξονα: «Το χαρτονόμισμα μετράει την τιμή, όχι την αξία: Με άλλα λόγια, οι τιμές υπολογίζονται σε νομισματικές μονάδες. Ποιος όμως προμηθεύει τα χαρτονομίσματα; Και πριν από τον σημερινό πόλεμο ποιος είχε τον έλεγχο της έκδοσης του χρήματος; Αν θέλετε να ανακαλύψετε τα αίτια του σημερινού πολέμου, ψάξετε να βρείτε ποιος απέκτησε τον έλεγχο του διεθνούς χρήματος και πώς έγινε αυτό» (Pound, Ezra, Selected Prose, 1909-1965, New York: New Directions, 1973, 315.).

 
Ο Pound θεωρούσε ότι με την προπαγανδιστική του δράση προσέφερε υπηρεσίες στην πατρίδα του. Άλλωστε, οι ραδιοφωνικές εκπομπές του Pound ξεκίνησαν τον Φεβρουάριο του 1940, πολύ πριν από την επίσημη εμπλοκή των Ηνωμένων Πολιτειών στην πολεμική αναμέτρηση, τον Δεκέμβριο του 1941. Επεχείρησε, μάλιστα, δύο φορές – η πρώτη αμέσως μετά την είσοδο των ΗΠΑ στον πόλεμο, η δεύτερη στις αρχές του 1942 – να επιστρέψει στις Ηνωμένες Πολιτείες, όμως συνάντησε τη σταθερή άρνηση των αμερικανικών προξενικών αρχών λόγω της φιλοφασιστικής του δράσης. Persona non grata στην ίδια την πατρίδα του, για την οποία θεωρούσε ότι είχε περιέλθει σε ένα είδος κατοχής από εθνικούς οικονομικούς κύκλους και πολιτικά συμφέροντα, ο Pound συνέχισε την μοναχική και επικίνδυνη πορεία του, πιστός στις προσωπικές του αξίες και τον κώδικα τιμής του. Αν όμως δεχτούμε – ακολουθώντας τη συλλογιστική του Pound – ότι οι ραδιοφωνικές εκπομπές του ήταν απλώς μία προσπάθεια συνδρομής προς τον αμερικανικό λαό, το παρόν κείμενο ήταν μία συνειδητή προπαγανδιστική προσπάθεια, αφού εκδόθηκε στην ιταλική γλώσσα, από εκδοτικό οίκο σε διατεταγμένη υπηρεσία του φασιστικού καθεστώτος του Salo, ενώ ο πόλεμος μαινόταν και ο Άξονας κατέρρεε υπό το βάρος των πολεμικών συγκρούσεων. Σε κάθε περίπτωση, παραμένει γεγονός ότι ο Pound ουδέποτε απεκήρυξε τις φασιστικές του πεποιθήσεις, ενώ επίσης δεν καταδίκασε με σαφήνεια τις διώξεις του εθνικοσοσιαλιστικού κράτους κατά των Εβραίων της Ευρώπης.


 
Συνελήφθη στις 2 Μαΐου 1945 από Ιταλούς αντάρτες και εγκλείστηκε σε ένα αμερικανικό στρατόπεδο αιχμαλώτων, κοντά στην Πίζα, όπου συνέγραψε τα καλύτερα Cantos του. Μεταφέρθηκε στις ΗΠΑ, όπου του απαγγέλθηκαν κατηγορίες για προδοσία. Εγκλείστηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο St. Elizabeths επί δώδεκα ολόκληρα έτη, έως το 1958. Στις 15 Απριλίου 1958 η επίσημη κατηγορία περί προδοσίας ανακλήθηκε. Όμως ο Pound, ο Αμερικανός που αποθέωσε στο έργο του τον φασισμό, τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, φθάνοντας για πρώτη φορά στην Ιταλία μετά τον πόλεμο, σε ένα είδος απότισης τιμής (στις ιδέες του; στον κατατρεγμένο εαυτό του;) χαιρέτισε με τον φασιστικό τρόπο την χώρα που τον φιλοξένησε και που θα αποτελούσε τελικά την τελευταία του πατρίδα.



Κατά την προετοιμασία αυτού του τόμου πολύτιμη και καθοριστική ήταν η βοήθεια και οι διαφωτιστικές διευκρινίσεις που παρείχε ο Δημήτρης Τρυφωνόπουλος, Καθηγητής Αγγλικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο του New Brunswick, ο σημαντικότερος μελετητής του έργου του Pound αυτή τη στιγμή. Ο κ. Τρυφωνόπουλος περιέβαλε εξ αρχής το εγχείρημά μου με αμέριστη εμπιστοσύνη, μου προσέφερε την πολύτιμη καθοδήγησή του σε όλα τα στάδια της προετοιμασίας του τόμου και δέχθηκε να γράψει έναν άκρως κατατοπιστικό Πρόλογο, ο οποίος είναι πολύ πιο διεξοδικός και ενημερωτικός από την δική μου Εισαγωγή. Προτίμησα να ενσωματώσω σε ένα ενιαίο σύνολο μερικές παραπομπές και βιβλιογραφικές αναφορές του ιδίου του Pound, οι οποίες υπήρχαν εντός του κειμένου, ώστε να υπάρχει μία ενιαία μορφή στις υποσημειώσεις. Η Εργογραφία και η Βιβλιογραφία στο τέλος του τόμου είναι κατ’ ανάγκην επιλεκτικές.

 
Η μετάφραση του παρόντος έργου αποσκοπεί αφενός να προσφέρει στο ελληνικό κοινό ένα σπάνιο κείμενο του Ezra Pound, αφετέρου να καταδείξει την ιδιόμορφη στράτευση ενός σημαντικού τμήματος του κόσμου των διανοουμένων (πρόχειρα αναφέρω τους Martin Heidegger, Gottfried Benn, Knut Hamsun, Lοuis-Ferdinand Celin, Robert Brasillach, Gabriele d’ Annunzio, Luigi Pirandello και στα δικά μας τους Άριστο Καμπάνη, Σπύρο Μελά, Σίτσα Καραϊσκάκη) στην υπηρεσία των φασιστικών καθεστώτων, αφετέρου να επισημάνει την πολυπλοκότητα μίας πολεμικής αναμέτρησης, όπως ήταν ο Β΄ Παγκόσμιος, την οποία οι τυπικές εξιστορήσεις συχνά παραλείπουν να λάβουν υπ’ όψιν τους, αναπαράγοντας μάλιστα ένα άκριτα μανιχαϊστικό πρότυπο. Σκοπός, άλλωστε, της σειράς Ιστορικό Αρχείο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, την οποία φιλοξενούν οι Εκδόσεις Περίπλους-Διονύσης Βίτσος χάρη στο ευγενές ενδιαφέρον του πολυμαθούς Διονύση Βίτσου, είναι να παρουσιάσουν, μέσα από σπάνια κείμενα και των δύο πλευρών, των νικητών Συμμάχων και των ηττημένων δυνάμεων του Άξονα, άγνωστές πτυχές και την ιδεολογική κοσμοθεωρία των αντιπάλων συστημάτων.



Για τον Ezra Pound ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν, πράγματι, μία σύγκρουση δύο ολόκληρων κόσμων• και αν τελικά ο κόσμος που εκπροσωπούσε ιδεολογικά και αισθητικά ο Pound, ηττήθηκε στα πεδία των μαχών, το έργο του ιδίου παραμένει ως μία αυθεντική και επικίνδυνα γοητευτική μαρτυρία για τις ιδιόμορφες ιδεολογικές ζυμώσεις της περιόδου του Μεσοπολέμου και για την αντανάκλασή τους στην υψηλή καλλιτεχνική δημιουργία.

 
Ιδιώτες, χωρίς οποιαδήποτε υπευθυνότητα ενώπιον του αμερικανικού έθνους κατάφεραν να αποκτήσουν τον έλεγχο των χρηματικών αποθεμάτων του έθνους, αναγκάζοντας τον λαό να καταβάλλει ανεπίσημα πρόστιμα και φόρους με μοναδικό σκοπό το όφελος της κρυμμένης δύναμης, του συστήματος των τοκογλύφων.



Μετά τον θάνατο του Lincoln η πραγματική ισχύς στις Ηνωμένες Πολιτείες μεταβιβάστηκε από την επίσημη κυβέρνηση στους Rotschild και στον δαιμονικό τους συρφετό. Το σύστημα της δημοκρατίας εξαφανίστηκε. Έκτοτε δεν έχει πλέον νόημα να αναφέρεται κανείς στις Ηνωμένες Πολιτείες ως αυτόνομη οντότητα. Αυτό που μένει να καθοριστεί είναι από ποια ακριβώς ιστορική στιγμή δεν είχε πλέον νόημα και λογική να αναφέρεται κανείς στη Βρετανική Αυτοκρατορία ως αυτόνομη οντότητα.


Είναι πραγματικά χάσιμο χρόνου να κάνει κανείς λόγο για «δημοκρατία» στη μία ή την άλλη χώρα. Η πραγματική κυβέρνηση βρισκόταν, βρίσκεται και πάντοτε θα βρίσκεται στο παρασκήνιο. Το «δημοκρατικό» σύστημα λειτουργεί ως εξής. Δύο ή περισσότερα κόμματα, όλα τους ακολουθώντας εντολές του συστήματος των τοκογλύφων, εμφανίζονται στη δημόσια σκηνή. Για λόγους τυπικότητας, αλλά και για να καθησυχαστούν οι αφελείς, επιτρέπεται σε μερικούς τίμιους άνδρες και σε έναν-δυο ανεξάρτητους ιδεαλιστές να κάνουν ορισμένες τίμιες ενέργειες, με την προϋπόθεση βέβαια ότι δεν αγγίζουν τις διάφορες συμμορίες. Οι μεγαλύτερες συμμορίες είναι αυτές της οικονομίας και της δημιουργίας μονοπωλίων, συμπεριλαμβανομένης και της δημιουργίας μονοπωλίου για το ίδιο το χρήμα, τόσο στο εσωτερικό ενός κράτους όσο και σε συνδυασμό με τα διάφορα ξένα νομίσματα. Όταν προκύπτει το επικίνδυνο ενδεχόμενο ύπαρξης πληθώρας οποιουδήποτε ή σχεδόν όλων των προϊόντων, τότε το σύστημα των τοκογλύφων εξαπολύει πόλεμο, ώστε να υποβαθμίσει την αγοραστική δύναμη.

 Ο ταγματάρχης Douglas είχε καταδείξει ήδη από το 1920 αυτό ακριβώς το δεδομένο της δυνητικής ύπαρξης αφθονίας προϊόντων. Η ακρίβεια των ισχυρισμών του Douglas επιβεβαιώθηκε από την Αναφορά της Έρευνας Loeb.


Ο κίνδυνος της αφθονίας προκαλεί την έναρξη των πολέμων. Ήδη πριν από τον Α΄ Παγκόσμιο ο Anatole France ενημέρωνε με ειρωνικό τρόπο τους αναγνώστες του για τις διεργασίες των «εμπορικών» πολέμων στο έργο του Το νησί των πιγκουΐνων:


«Φυσικά», απάντησε ο διερμηνέας, «υπάρχουν πόλεμοι της βιομηχανίας. Τα έθνη που δεν έχουν αναπτύξει εμπορικές και βιομηχανικές δραστηριότητες δεν έχουν κανένα λόγο να διεξάγουν πόλεμο, όμως τα εμπορικά έθνη αναγκάζονται να υιοθετήσουν πολιτική εδαφικής επέκτασης. Καθώς η βιομηχανική μας δραστηριότητα αυξάνεται, έπεται κατ’ ανάγκη ότι θα αυξηθούν και οι πόλεμοι που θα διεξάγουμε. Όταν μία από τις βιομηχανίες μας δεν καταφέρνει να βρει αγορά, στην οποία να διοχετεύει τα προϊόντα της, πρέπει να οργανώνουμε έναν πόλεμο, ώστε να ανοίγουμε νέες αγορές. Φέτος, συγκεκριμένα, οργανώσαμε έναν πόλεμο για άνθρακα, έναν πόλεμο για ορείχαλκο και έναν πόλεμο για βαμβάκι. Στην Τρίτη Ζηλανδία σφαγιάσαμε τα δύο τρίτα των ιθαγενών, ώστε να αναγκάσουμε τους υπόλοιπους να αγοράσουν ομπρέλες και βραχιόλια».

 
 
Το βιβλίο αυτό του France γνώρισε ιδιαίτερη διάδοση περί το 1908, όμως ο κόσμος δεν αντιλήφθηκε τα διδάγματα που προέκυπταν από αυτό.



Η ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών δεν είναι δυνατόν να αποδοθεί ολόκληρη σε μερικές σελίδες. Συγκέντρωσα απλώς ορισμένα δεδομένα που δεν έχουν τύχει προσοχής σε άλλες, εκτενέστερες μελέτες, και τα οποία πρέπει να έχει υπ’ όψιν του ο αναγνώστης, για να μη παραμένει σε κατάσταση άγνοιας όσον αφορά την κερδοφόρο διαδικασία. Ωστόσο, θα μπορούσε να συντεθεί μία ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, συνοπτική οπωσδήποτε, αλλά επαρκής για τις ανάγκες όλων, εκτός βέβαια από τους ειδικούς, εάν ενώναμε το παρόν φυλλάδιο, τη Νέα Αμερικανική Ιστορία του W.E. Woodward, τη Σύντομη Ιστορία του Χρήματος στις Ηνωμένες Πολιτείες του Willis A. Overholser, καθώς και ένα απόσπασμα από το βιβλίο Τζέφερσον και Χάμιλτον του Claude G. Bowers.


Ο λόγος για την έκδοση του παρόντος κειμένου, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, είναι να καταδειχθεί η σχέση του παρόντος πολέμου με μία σειρά πολέμων που προκάλεσε ο ίδιος πάντοτε διαχρονικός παράγοντας, δηλαδή το διεθνές σύστημα των τοκογλύφων, η σπείρα του Υψηλού Κεφαλαίου. Σε αυτό το σύστημα των τοκογλύφων ο Roosevelt λειτουργεί ως ένα είδος κακοήθους όγκου, όχι αυτόνομος, όχι αυτοδημιούργητος, αλλά ως υπέρμαχος ακαθόριστων δυνάμεων που υπερβαίνουν την δική του αρνητική προσωπική ύπαρξη. Ο Roosevelt είναι απλώς ένας κατώτερος δικαστής, η δικαιοδοσία του οποίου είναι περιορισμένη νομικά, ένας επίορκος που δεν συνειδητοποιεί στην πληρότητά τους τις πράξεις του, τις αιτίες των πράξεών του ή τις συνέπειές τους. Ο πολιτικός του βίος πρέπει να προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης.

 
Το βιβλίο ''Η ΑΜΕΡΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΑΙΤΙΕΣ ΤΟΥ Β ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ (1944)'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ 1936-1941

Ο αναγνώστης· αυτού του βιβλίου θα πληροφορηθεί τα μεγάλα γεγονότα που σημάδεψαν την πατρίδα μας από το 1936 μέχρι το 1941.
α. Γιατί έγινε η 4η Αυγούστου. (Δικτατορία Μεταξά),
β. Γιατί το 1937 ο Μεταξάς γράφει στο ημερολόγιο του: "Αυτά που συμβαίνουν σήμερα στη χώρα μου δεν μπορώ να τα γράφω γιατί δεν ξέρω σε τι χέρια θα πέσει το ημερολόγιο μου".
γ. Γιατί έγινε το κίνημα των Χανίων.
δ. Ο πόλεμος 1940-1941. "Νυν υπέρ πάντων ο Αγών".
ε. Γιατί ο Ιωάννης Μεταξάς, ο ηγέτης μιας Ενωμένης Ελλάδος, δεν πέθανε φυσιολογικά. Έπεσε εκτελώντας· το καθήκον του.
στ. Τι έγιναν τα αποθεματικά της Τραπέζης της· Ελλάδος σε χρυσό.
ζ. Γιατί έγινε η δολοφονία του Πρωθυπουργού Αλέξανδρου Κοριζή.
η. Γιατί έγινε Πρωθυπουργός ο Εμμανουήλ Τσουδερός.
θ. Η Μάχη της Κρήτης
και άλλα σημαντικά ιστορικά γεγονότα..


Το βιβλίο ''ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ 1936-1941'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ 1940-41

Με αφορμή την επέτειο του Ιστορικού ΟΧΙ, οι Εκδόσεις Ιωλκός προσφέρουν το βιβλίο - λεύκωμα «Το Αλβανικό Έπος 1940-41» με πλούσιο ιστορικό φωτογραφικό υλικό και κείμενα των Κ. Παλαμά, Α. Σικελιανού, Ο. Ελύτη, Τ. Αθανασιάδη, Τ. Αγρα, Π. Κανελλόπουλου, κ.ά.

Πρόκειται για καλαίσθητη έκδοση με καλλιτεχνική βιβλιοδεσία (χοντρό κάλυμμα) σε σχήμα 29x23 εκ. που αποτελείται από 110 ολοσέλιδες ιστορικές φωτογραφίες και κείμενα γνωστών Ελλήνων δημιουργών.


Η ιστορία του 1940-41 μέσα από σπάνιες φωτογραφίες. Σ’ ένα πολύ καλαίσθητο Λεύκωμα (καλλιτεχνική βιβλιοδεσία πανόδετη με κουβερτούρα) με τον τίτλο “Το Αλβανικό Έπος 1940-41”, που κυκλοφόρησαν οι εκδόσεις “Ιωλκός” περνά κινηματογραφικά το νεότερο θαύμα των Ελλήνων. Οι πολύτιμες φωτογραφίες προέρχονται από το αρχείο του αείμνηστου συγγραφέα Κούλη Ζαμπαθά. Ο Γιάννης Κορίδης τις ταξινόμησε και τις διάνθισε με κείμενα δικά του και με άλλες μαρτυρίες των πρωταγωνιστών του ιστορικού ΟΧΙ, πολιτικών, στρατιωτικών, συγγραφέων και δημοσιογράφων. Στα Προλεγόμενα του σπάνιου Λευκώματος ο Γ. Κορίδης κάνει μια ενδιαφέρουσα, κατατοπιστική αναφορά στα προ και μετά του πολέμου γεγονότα.

 Πρόκειται για βιβλίο συλλεκτικό, σπάνιας ιστορικής αξίας.


 
Το βιβλίο ''ΤΟ ΑΛΒΑΝΙΚΟ ΕΠΟΣ 1940-41'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

ΜΕΤΑΞΑΣ -ΧΙΤΛΕΡ


                                 Γκαίμπελς και Μεταξάς

Η μεταξική εποχή σημαδεύει μία από τις πιο σημαντικές περιόδους της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με αποκορύφωμα τον ελληνοϊταλικό πόλεμο και το έπος της Αλβανίας. Ο συγγραφέας, με νέα στοιχεία από έρευνες στα ιστορικά   αρχεία του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών αλλά, κυρίως, του γερμανικού Auswartiges Amt προβάλλει με πειστικό τρόπο τη σημασία του γερμανικού ρόλου στο όλο σύμπλεγμα των εξωτερικών προσανατολισμών της Ελλάδος, και ιδιαίτερα τη βαρύνουσα σημασία του στην εξέλιξη των ελληνοϊταλικών σχέσεων, που κατέληξαν στην ιταλική εισβολή στην Ελλάδα. Η ελληνοϊταλική σύρραξη αντιμετωπίσθηκε με διαφορετικά κριτήρια από τις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, κυρίως της Αγγλίας και της Γερμανίας μέσα το πλαίσιο των σχεδίων και επιδιώξεών τους στην κονταρομαχία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και επηρέασαν ουσιαστικά τις εξελίξεις της. Η εξάρτηση του Μεταξά από τον βασιλιά Γεώργιο και τους Άγγλους δεν του επέτρεψε να εκμεταλλευθεί τη δεδομένη πρόθεση των Γερμανών, και ιδίως του Χίτλερ, να αποφύγουν, πάση θυσία, μια πολεμική εμπλοκή στα Βαλκάνια και να διερευνήσει σε βάθος της ερμηνευτικές προτάσεις τους για ανακωχή στο αλβανικό μέτωπο που ευνοούσαν τα ελληνικά συμφέροντα. Οι "ρεβιζιονιστικές" απόψεις του συγγραφέα φωτίζουν μια άλλη οπτική γωνία της πορείας της Ελλάδος προς τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και καταδεικνύουν τις τυχόν δυνατότητες που υπήρχαν για μια διαφορετική εξέλιξη και αποφυγή του δράματος του εμφυλίου που επακολούθησε.


Το βιβλίο ''ΜΕΤΑΞΑΣ -ΧΙΤΛΕΡ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

ARCADIANS ΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ

ΝΕΑ ΕΚΔΟΣΗ

Η καταγωγή, ο χαρα­κτήρας, η διασπορά τους στην αρχαι­ότητα και η συμβολή τους στον πο­λιτισμό


Οι Αρκάδες με τους αγώνες, τον πολιτισμό και το χαρακτήρα τους κληροδότησαν το Αρκαδικό Ιδεώδες, που αποτελεί όραμα και συνε­κτικό δεσμό όχι μόνο για τον ελληνισμό αλλά και για ολόκληρη την ανθρω­πότητα, που θα πρέπει να αξιοποιήσει την ιστορία της για μια ουσιαστική πρόοδο μέσα στις υπαρκτές κοσμογονικές εξελίξεις.


The Arcadians through their struggles, the culture and their character, bequeathed the Arcadian Ideal, a vision and cohesive bond not only to Hellenism, but also to the whole of mankind, which needs to exploit his history in order to make a real progress amidst the present world-shaking developments.

Σελίδες 212
Γλώσσα: Ελληνικά-Αγγλικά
 

Το βιβλίο ''ΟΙ ΑΡΚΑΔΕΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ…

2.500 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ...


Το έτος που διανύουμε (2010) συμπληρώνονται 2.500 χρόνια από την νικηφόρο μάχη του Μαραθώνα, το ιστορικό εκείνο γεγονός, το οποίο -κατά διεθνή αποδοχή- επηρέασε σημαντικά την Ιστορία της Ελλάδος, της Ευρώπης και του Πολιτισμού μας.

Ο Μαραθώνας, αποτελεί λέξη συνώνυμη της θυσίας, της φιλοπατρίας, της νίκης, του θριάμβου και τις πτυχές αυτού του κοσμοϊστορικού γεγονότος φιλοδοξεί να καλύψει το παρόν πόνημα του συγγραφέα.

Το βιβλίο αποτελείται από 208 σελίδες (εκ των οποίων οι 32 έγχρωμες), βασίζεται σε πλουσιότατη βιβλιογραφία Ελλήνων και ξένων (συγχρόνων και μη) ιστορικών, συγγραφέων, αρχαιολόγων και ερευνητών, καθώς και διαχρονικό και σύγχρονο φωτογραφικό υλικό, διαγράμματα κ.λπ., που παρουσιάζουν και αναδεικνύουν στο σήμερα τα διατηρούμενα μνημεία (τύμβοι, ερείπια ναών, Τρόπαιο κ.λπ.) που σημαδεύουν ανεξίτηλα πλέον την γη του Μαραθώνα και της Αττικής.





Ιδιαίτερες ενότητες του περιεχομένου του βιβλίου αποτελούν η έννοια και φιλοσοφία της Αθηναϊκής φάλαγγας των οπλιτών- πολιτών και η σημασία της μάχης με εκτεθειμένες διαχρονικές απόψεις Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, ιστορικών, πολιτικών και διανοουμένων.



Η δια βίου παιδεία των Αθηναίων πολιτών σφυρηλατημένη στο Γυμνάσιο, στο θέατρο, στην Εκκλησία του Δήμου και συνδυασμένη με την διαρκή άθληση και εξάσκηση στο Γυμναστήριο, στο στίβο, στην παλαίστρα, παρήγαγε πολίτες ελεύθερους και δυνατούς, ικανούς να αντιμετωπίσουν τον ανατολικό δεσποτισμό και τον πολυάριθμο στρατό του.



Χωρίς τον θρίαμβο του Μαραθώνα δεν θα υπήρχε ο "Χρυσός Αιών" του Περικλέους και των Αθηνών- και άνευ της ευεργετικής του επιρροής στην Δημοκρατία και την πολιτιστική πρόοδο Ελλάδος και Ευρώπης, η ανθρωπότητα θα ήταν σήμερα διαφορετική...



Το βιβλίο ''ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΡΟΜΑΧΟΥΝΤΕΣ ΑΘΗΝΑΙΟΙ ΜΑΡΑΘΩΝΙ…'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ Β΄

Το βιβλίο του Σπύρου Παπαγεωργίου «ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ Β΄» αποτελεί μια αυθεντική και συναρπαστική ιστορία μιας ομάδας μαθητών από την Αγλαντζιά, στην οποία μετείχε και ο ίδιος, οι οποίοι από το 1955 προσπαθούσαν να συνδεθούν με την ΕΟΚΑ αλλά δεν έβρισκαν σύνδεσμο. Τελικά αποφάσισαν να ενεργοποιηθούν οι ίδιοι: Βρήκαν λίγα παλιά όπλα, τύπωναν και κυκλοφορούσαν τις προκυρήξεις της ΕΟΚΑ, κατασκεύαζαν βαμβακοπυρίτιδα, νάρκες και χειροβομβίδες, τις οποίες χρησιμοποιούσαν κατά των Άγγλων. Τέλος μυήθηκαν στην ΕΟΚΑ όπου ανέπτυξαν πλούσια, δράση, με αποκορύφωμα την επίθεση κατά του Διδασκαλικού Κολλεγίου για την οποία υποκλίνεται ο Αρχηγός Διγενής στα απομνημονεύματά του. Είχε τους νεκρούς και τους τραυματίες της αυτή η ομάδα. Τα μέλη της άντεξαν και συλλήψεις και βασανηστήρια, αλλά δεν λύγισαν. Το βιβλίο περιέχει και ενδιαφέροντα λαογραφικά στοιχεία για την παλιά Αγλαντζιά. Πέραν όμως των αυτοβιογραφικών και λαογραφικών στοιχείων, το βιβλίο έχει και ιστορικό ενδιαφέρον διότι επί πολλών θεμάτων, περιέχει και αποκαλύψεις για τα παρασκήνια, οι οποίες στηρίζονται σε ισχυρά ντοκουμέντα. Γενικά θα λέγαμε ότι το βιβλίο αυτό είναι το καταστάλαγμα του γνωστού συγγραφέα, που αφιέρωσε 50 χρόνια στη μελέτη και τη συγγραφή της Σύγχρονης Κυπριακής Ιστορίας.


 
Το βιβλίο ''ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΚΑ ΣΤΗΝ ΕΟΚΑ Β'' μπορείτε να το βρείτε εδώ  

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ''ΓΕΛΑΣΤΟ ΠΑΙΔΙ'' ΚΑΙ Η ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ



120 χρόνια από τη γέννηση του Μάικλ Κόλλινς

«Ήταν πρωί του Αυγούστου, κοντά στην ροδαυγή βγήκα να πάρω αέρα, στην ποτισμένη γη. Βλέπω μία κόρη κλαίει, σπαρακτικά θρηνεί Σπάσε καρδιά μου εχάθη, το γελαστό παιδί».

Συμπληρώθηκαν στις 16 Οκτωβρίου, 120 χρόνια από την γέννηση του Μάικλ Κόλλινς, του στρατιωτικού ηγέτη του IRA στη διάρκεια του Αγώνα για την Ιρλανδική Ανεξαρτησία (1919- 1921) και βουλευτή του Σιν Φέιν. Υπήρξε ο άνθρωπος για τον οποίο έχει λεχθεί ότι μόνος του γονάτισε μια ολόκληρη Αυτοκρατορία. Υπήρξε όμως και ο πραγματικός ήρωας του «Γελαστού Παιδιού» του Θεοδωράκη, κάτι που αγνοείται τόσο από τους εθνικιστές, όσο και από τους αριστερούς.



Από την εξέγερση του Πάσχα στον απελευθερωτικό αγώνα


Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου 1890, στο Σαμς Κρος στην κομητεία του Κορκ, ο Μάικλ Κόλλινς υπήρξε το τρίτο από τα οκτώ παιδιά ενός αγρότη. Όταν ξεκίνησε η Εξέγερση του Πάσχα του 1916, ήταν ήδη o αξιοθαύμαστος οργανωτής της «Ιρλανδικής Ρεπουμπλικανικής Αδελφότητος» (IRB), υπεύθυνης για τις σημαντικότερες εξεγέρσεις του 19ου αιώνα (στην Ιρλανδία, εθνικισμός αποκαλείται ο απλός πατριωτισμός, ενώ Ρεπουμπλικανισμός, το κίνημα για πλήρη απελευθέρωση της πατρίδας σε συνδυασμό με ένοπλη δράση και δημοκρατικό πολίτευμα)।Ο Κόλλινς θα πολεμούσε δίπλα στον αρχηγό της Εξέγερσης, Πάτρικ Πηρς στη διάρκεια της κατάληψης του Ταχυδρομείου του Δουβλίνου. Θα αναδεικνυόταν επίσης σε μεγάλο ταλέντο, τόσο στην οργάνωση επιχειρήσεων, όσο και στη χρηματοδότηση της Εξέγερσης. Η Εξέγερση του 1916 θα αποτύχαινε τραγικά, θα άναβε όμως το φυτίλι για τον Απελευθερωτικό Αγώνα τρία χρόνια αργότερα. Ο Κόλλινς αρχικά καταδικάσθηκε σε θάνατο, αλλά για να μη δημιουργηθεί συμπάθεια για το πρόσωπό του, εξέτισε μόνο ένα χρόνο ποινής σε φυλακή ασφαλείας. Όταν απελευθερώθηκε, ορίσθηκε διοικητικό μέλος του Σιν Φέιν και διοικητής οργάνωσης των «Ιρλανδών Εθελοντών» του Ήμον ντε Βαλέρα, που σύντομα θα μετατρεπόταν σε IRA. Στις εκλογές του 1918, ο Κόλλινς εκλέγεται βουλευτής του Κορκ. Όμως μαζί με τους υπόλοιπους βουλευτές του Σιν Φέιν, αρνείται να λάβει θέση στη Βουλή του Γουέστμίνστερ. Έτσι το 1919, θα ιδρυθεί η Ντάιλ Έιρεααν, το πρώτο Ιρλανδικό Κοινοβούλιο με πρόεδρο τον Βαλέρα. Άπαντες οι βουλευτές συλλαμβάνονται, παρόλη την προειδοποίηση του Κόλλινς, που είχε κατασκόπους παντού και γλίτωσε. Έτσι, τον Απρίλη του 1919, ο Κόλλινς οργανώνει την απελευθέρωση του Ήμον ντε Βαλέρα, του Άρθουρ Γκρίφιθ και των άλλων βουλευτών. Από εκεί και πέρα, η πολιτική του καριέρα εκτινάζεται στα ύψη. Το καλοκαίρι του 1919, αναλαμβάνει Πρόεδρος της IRB και τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς, Διευθυντής Πληροφοριών του IRA.



Από τον αγώνα για Ανεξαρτησία στον Ιρλανδικό Εμφύλιο


Με το ξεκίνημα του Αγώνα της Ανεξαρτησίας στις 21 Ιανουαρίου 1919, ο Μάικλ Κόλλινς θα ιδρύσει τις περίφημες flying columns, τις ομάδες αντάρτικου, που κτυπούσαν γρήγορα και εξαφανίζονταν. Οι ομάδες βασίζονταν στην καθοδήγηση τοπικών ηγετών και στην ανάπτυξη της στρατηγικής τους από τον ίδιο τον Κόλλινς ή τον Ρίτσαρντ Μουλκάχυ. Αυτή του η τακτική τον ανέδειξε ως έναν από τους μεγαλύτερους θεωρητικούς του ανταρτοπόλεμου, που μετά αντιγράφηκε από την ΕΟΚΑ. Επιπλέον, ανακηρύχτηκε Διευθυντής Οικονομικών της Ιρλανδικής Κυβέρνησης, ενώ θα αντικαταστήσει επάξια τον Πρωθυπουργό Βαλέρα, όσο αυτός έλειπε στην Αμερική. Όμως εκείνο που τον έκανε τον πιο επικίνδυνο άνθρωπο για την βρετανική κυβέρνηση, ήταν η κρυφή εισαγωγή όπλων για τον εξοπλισμό του Αγώνα. Μετά από όλα αυτά, ο Μάικλ Κόλλινς επικηρύσσεται για 10.000 λίρες (360.000 σημερινά ευρώ). Εν τω μεταξύ, ο Ήμον ντε Βαλέρα έχει ανακηρυχθεί Πρόεδρος της Ιρλανδικής Δημοκρατίας για να είναι ισότιμος του Βασιλέα Γεωργίου του Ε' στη Συνθήκη Ειρήνης τον Αύγουστο του 1921. Όμως, τελικά στέλνονται ο Άρθουρ Γκρίφιθ με τον Κόλλινς ως βοηθό του. Μετά από συζητήσεις τριών μηνών, η Ιρλανδία είναι για πρώτη φορά ελεύθερο κράτος, με εξαίρεση το βόρειο τμήμα της. Η κυβέρνηση θα ορκίζεται στο Ιρλανδικό Έθνος, αλλά ένας επιπλέον όρκος στο στέμμα εκλαμβάνεται λανθασμένα ως πρωταρχικός και οι Ιρλανδοί διχάζονται ξανά. Ο Κόλλινς δηλώνει προφητικά: «Με αυτήν την συνθήκη υπέγραψα την θανατική μου καταδίκη». Ο Βαλέρα αναλαμβάνει αρχηγός των αντιπάλων της συνθήκης, ενώ ο Κόλλινς αναλαμβάνει αρχηγός Στρατού της Ελεύθερης Ιρλανδίας. Ο ιρλανδικός εμφύλιος ξεκινά. Ο Κόλλινς, που πάντα προσπαθούσε για μια ειρηνική λύση, θα δολοφονηθεί σε ένα χωριό του Κορκ, στις 22 Αυγούστου 1922 .
 

Ο Κόλλινς, ο Μίκης και το «Γελαστό Παιδί»


To 1961, o Θεοδωράκης θα έγραφε μουσική για το θεατρικό έργο «Ο Όμηρος» του Ιρλανδού επαναστάτη Μπρένταν Μπέαν (1923-1964), με στίχους του ιδίου του Μπέαν, μεταφρασμένους από τον Βασίλη Ρώτα. Σε αυτό, ο IRA συλλαμβάνει ένα Εγγλέζο στρατιώτη για να τον ανταλλάξει με κρατουμένους συναγωνιστές. Στη διάρκεια του έργου, ένας από τους επαναστάτες τραγουδά «Το Γελαστό Παιδί» για κάποιον, που όπως λέει χαρακτηριστικά, «σκοτώθηκε από τους δικούς μας». Ιδού οι αρχικοί στίχοι: «Ανάθεμα την ώρα, κατάρα την στιγμή / σκοτώσαν οι δικοί μας το γελαστό παιδί». «Γελαστό παιδί» ήταν το παρατσούκλι που έδωσε στον Κόλλινς η μητέρα του Μπέαν, στενή φίλη του Ιρλανδού ηγέτη. Όμως στη «Μαγική Πόλη» του Θεοδωράκη που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά, οι στίχοι μεταλλάχτηκαν σε «σκοτώσαν οι εχθροί μας το γελαστό παιδί». Στις δε συναυλίες της Μεταπολίτευσης, «σκοτώσαν οι φασίστες το γελαστό παιδί». Αυτό όμως δεν συνάδει με τους στίχους: «Μόνο να'ταν σκοτωμένο στου αρχηγού το πλάι / και μόνον από βόλι Εγγλέζου να'χε πάει/ κι από απεργία πείνας μέσα στη φυλακή / θα' ταν τιμή μου που έχασα το γελαστό παιδί». Υπ' όψιν ότι οι πρωτότυποι στίχοι του The Laughing Boy αντί για «αρχηγό», μιλούσαν για τον Πάτρικ Πηρς και την ανατίναξη του Ταχυδρομείου. Μετά από όλα αυτά, δεν μένει αμφιβολία για το ποιος είναι το αληθινό «Γελαστό Παιδί». Νομίζουμε λοιπόν ότι είναι καιρός να σταματήσει η αριστερή μεταπολιτευτική καπηλεία.


THE LAUGHING BOY
From THE HOSTAGE

By: Brendan Behan



It was on an August morning,

all in the moring hours,

I went to take the warming air

all in the month of flowers,



And there I saw a maiden

and heard her mournful cry,

Oh, what will mend my broken heart,

I' ve lost my Laughing Boy.



So strong, so wide, so brave he was,

I' ll mourn his loss too sore

When thinking that we'll hear the laugh

or springing step no more.



Ah, curse the time, and sad the loss

my heart to crucify,

Than an Irish son, with a rebel gun,

shot down my Laughing Boy.



Oh, had he died by Pearses side,

or in the G.P.O.,

Killed by an English bullet

from the rifle of the foe,



Or forcibly fed while Ashe lay

dead in the dungeons of Mountjoy,

Id have cried with pride at the way he died,

my own dear Laughing Boy.



My princely love, can ageless love

do more than tell to you

Go raibh mile maith Agath,

for all you tried to do,


 For all you did and would have done,

my enemies to destroy,

Ill prize your name and guard your fame,

my own dear Laughing Boy.



Glossary:

Mouth of Flowers is a translation of the townland Beal na Blath, where Michael Collins was ambushed and shot.

Padraig Pearse was one of the leader's of the 1916 Rising.

GPO was one of the buildings the Volunteers occupied in 1916.

Ashe was a Sinn Fein member who died on hunger strike.

Go raibh maith agat is Irish for 'Thank You'.


Γιώργος Πισσαλίδης





 
πηγή: http://ristorante-verona.blogspot.com/2010/10/blog-post_24.html

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ

Στον Κωλέττη μπορεί να πιστωθεί και μία πρώτη αποκρυστάλλωση των φαυλοκρατικών χαρακτηριστικών του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Καλλιέργησε όσο κανείς προηγούμενός του τα σπέρματα της συναλλαγής και της πολιτικής διαφθοράς, ενώ ήταν ο πρώτος Έλληνας πολιτικός που, διαχειριζόμενος τα κοινά, απέκτησε μεγάλη περιουσία. (630.000 δραχμές της εποχής εκείνης). Στόχος του Κωλέττη ήταν η "μακροβιότητα" των κυβερνήσεών του και όχι οι μεταρρυθμίσεις και η εθνική ανασυγκρότηση. Με τις αθρόες απολύσεις κομματικών αντιπάλων, τον διορισμό "ημετέρων", την κατοχύρωση των προνομίων των διαφόρων τοπαρχών και τις εκλογές βίας και νοθείας ήταν πράγματι ο πρώτος που διασφάλισε "μακρόβιες" κυβερνήσεις. Χαρακτηριστικό είναι το "ωρολόγιο" πρόγραμμά του: Μέχρι αργά το απόγευμα ασχολείτο με τη διεκπεραίωση ρουσφετιών, πρώτα στην κατοικία του και μετά στην έδρα της κυβερνήσεως. Στην διάρκεια των υπηρεσιακών συσκέψεων που επακολουθούσαν συνήθως κοιμόταν, ενώ απουσίαζε συστηματικά από τις συνεδριάσεις της Βουλής.

Ο λαός, που με την ψήφο του απλώς «μετήλλασεν τυράννους» (Παπαδιαμάντης), κατέφευγε ταυτόχρονα στους δοκιμασμένους μηχανισμούς της «πατρωνίας» για να μπορεί να μετέχει ισχνά στην καταλήστευση του δημόσιου κορβανά από την εκάστοτε κυβερνώσα φατρία. Το κράτος στην Ελλάδα αναδείχθηκε ο κυριότερος εργοδότης της χώρας και «μήλον της έριδος», μεταξύ των αλληλοσπαρασσόμενων κομματικών πατρώνων.


Το βιβλίο δείχνει πειστικά πως η αυτονόητη και κυρίαρχη φαυλοκρατία αποδυναμώνει, ταπεινώνει και εξευτελίζει το ελλαδικό κράτος σε ολόκληρη την ιστορική του διαδρομή, ώς σήμερα.


Το βιβλίο καταδείχνει τεκμηριωμένα ότι η φαυλοκρατία στην Ελλάδα έφτασε στο απόγειο, στην ολοκλήρωση και κορύφωσή της, με το παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ. Θα πρόσθετα: και με τις Νεοδημοκρατικές του απομιμήσεις του 1990 - 1993 και 2004 - 2009. Αλλά αυτή η κορύφωση μοιάζει να οδήγησε σε μιαν αυτονόμηση των μηχανισμών της φαυλότητας ανεξέλεγκτη πια από την κομματική πατρωνία: Η καταγραφόμενη ως «κρίση του δικομματισμού» είναι η κατάσταση ομηρείας στην οποία έχουν περιέλθει οι επαγγελματίες της εξουσίας. Το διαγούμισμα του κράτους οδήγησε σε έναν ξέφρενο δανεισμό που έχει καταλήξει σε εκποίηση του κράτους στους δανειστές του και αδυναμία των φαυλοκρατών να εξαγοράζουν ψήφους με ληστεία του κρατικού κορβανά. Οι παροχές της Ε.Ε., που υποκατέστησαν ως αντικείμενο καταλήστευσης το κοινωνικό χρήμα, μοιάζει να τελειώνουν. Και για το ξεπούλημα κοινωνικής περιουσίας το ανυπόληπτο κράτος δεν βρίσκει πια αγοραστές (βλ. περίπτωση «Ολυμπιακής») ή βρίσκει μπροστά του τον εισαγγελέα (βλ. τη συμπαιγνία της εξουσίας με τους βατοπεδινούς αερονύχηδες). Ταυτόχρονα, οι κυβερνώντες είναι όμηροι και της συνδικαλισμένης αδηφαγίας των χορτασμένων, που απαιτούν συνεχώς περισσότερες επιδοτήσεις, συνεχώς αυξανόμενες παροχές.



Βιβλιοκριτική του Xρήστου Γιανναρά


(αναδημοσίευση από την «Καθημερινή», 15 Φεβ. 2009)


Η αυτοπαγίδευση της φαυλοκρατίας


Θέλω να συστήσω στους αναγνώστες της επιφυλλίδας ένα βιβλίο. Που αν είχα τα χρήματα θα το χάριζα σε κάθε μαθητή της Τρίτης Λυκείου σε όλη τη χώρα. Ενα ευσύνοπτο, συναρπαστικό εγχειρίδιο Πολιτικής Αγωγής. Καίρια επιτομή της πολιτικής ιστορίας του ελλαδικού κρατιδίου, από την ίδρυσή του ώς σήμερα. Σοφή ανατομία των αιτίων της νεοελληνικής παρακμής, της αποσύνθεσης του πολιτικού και κοινωνικού μας βίου.


Τίτλος του βιβλίου: «Η Νεοελληνική Φαυλοκρατία». Συγγραφέας, ο Ευάγγελος Κοροβίνης. Εκδότης, ο «Αρμός». Προλογίζει και επιλέγει ο Θεόδωρος Ζιάκας.


Τι ορίζει ως «φαυλοκρατία» το βιβλίο; Την αλλοτρίωση της πολιτικής λειτουργίας σε κατοχή και νομή του κράτους από ανταγωνιζόμενες φατρίες επαγγελματιών της εξουσίας. Κάθε φατρία διεκδικεί το μονοπώλιο των προνομίων και «λουφέδων» που εξασφαλίζει η διαχείριση των κοινών. Η διαχείριση είναι πάρεργο, κυρίως άσκηση πολιτικής είναι να διαγουμίζει η κυβερνώσα φατρία τον κρατικό κορβανά, την κοινωνική περιουσία.



…Μακάρι να διαβαστεί το πολύτιμο βιβλίο, να κριθεί, να συζητηθεί.

 
Το βιβλίο ''Η ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΦΑΥΛΟΚΡΑΤΙΑ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Bloody Sunday





Remember well the 30th of January,
The feeling of dread that was in the air.
The people marched for their right to equality,
They only wanted to be treated fair.
Shots were fired my a mindless military,
The people ran they were unarmed
Across the world we will read of Derry
And those who died by oppressive hands.

13 people lost their lives that Sunday,
Women, children and innocent men.
Many wounded lay crying in agony,
The knights of Malta attended them.
And so began the government cover up.
And so began the lies and deceit.
Soldiers statement would be changed and torn up,
No reports would come from men on the street.

As the years went by the people began to talk,
The hidden crimes were now being told.
Innocent protestors - shot in back,
Left to die in the winter cold.
The bullets used had all been tampered,
Maximum injury would come from them.
This tyranny will not go un-noticed,
Our day will come again.


Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Humanity, Terrorism, Terrorist War


Οι αμφιλεγόμενες πολιτικές των δυτικών δημοκρατιών


Συγγραφέας: Honderich Ted



O Tεντ Χόντεριχ, γεννημένος στον Καναδά το 1933, είναι ο συγγραφέας του βιβλίου "Philosopher: A Kind of Life" και ήταν καθηγητής Σκέψης και Λογικής στην έδρα "Grote" στο University College London". Μεταξύ των σημαντικότερων βιβλίων του συγκαταλέγεται το "Πόσο ελεύθερος είσαι;" (Ιωλκός, 2007), το "Μετά τον τρόμο" (Ιωλκός, 2007), καθώς και το "Οι πόλεμοι της τρομοκρατίας (Ιωλκός, 2007).

Το έργο του Τεντ Χόντεριχ "Οι πόλεμοι της τρομοκρατίας - Οι αμφιλεγόμενες πολιτικές των δυτικών δημοκρατιών" ρίχνει μια θαρραλέα ματιά στα πρόσφατα διεθνή πολιτικά γεγονότα, επικεντρωμένο περισσότερο στα μετά το Μάρτιο του 2003 και την αμερικανοβρετανική εισβολή στο Ιράκ. Η πολιτική-φιλοσοφική αυτή ερευνητική μελέτη αποτελεί τη φυσική συνέχεια και προέκταση του εξίσου τολμηρού και δυναμικού έργου "Μετά τον τρόμο", το οποίο καταρρίπτει τα επιχειρήματα της συμβατικής και απερίσκεπτης "ηθικής" των εξουσιαστών του πλανήτη μας και ζητά από όλους μας την προσέγγιση σ' ένα νέο είδος ηθικής νοημοσύνης.


Ο συγγραφέας προχωρεί στην εξαγωγή συμπερασμάτων που είναι συναρπαστικά από την άποψη της λογικής και δεν αποκρύπτουν τις ενοχές των δυτικών κοινωνιών για την έξαρση διεθνώς των φαινομένων τρομοκρατίας, ενώ αναγνωρίζει συγχρόνως το ηθικό δικαίωμα των Παλαιστινίων για την άσκηση της δικής τους τρομοκρατίας ως έσχατο καταφύγιο και λύση στην εξέγερσή τους κατά της τυραννίας και της καταπίεσης.


Επιπλέον ο διακεκριμένος ριζοσπάστης φιλόσοφος αναλύει όλες τις περιστάσεις που οδήγησαν τις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία στον πόλεμο στο Ιράκ. Μια ανάλυση που γίνεται με τον πλέον οξυδερκή και διαφωτιστικό τρόπο. Αποδεικνύοντας περίτρανα ότι μια "εύκολη απάντηση είναι λανθασμένη", ο συγγραφέας μάς αποδεικνύει συγχρόνως πως το να βρεθεί η σωστή απάντηση κάθε άλλο παρά εύκολο είναι στον κόσμο μας.





Οι Παλαιστίνιοι είναι αυτοί που πάντοτε είχαν κι έχουν ακόμα μέχρι σήμερα ηθικό δικαίωμα στην τρομοκρατία που ασκούν, στη δικαιολογημένη αυτοάμυνά τους κατά του νεοσιωνισμού σε ολόκληρη την περιοχή της ιστορικής Παλαιστίνης. Το επιχείρημα που στηρίζει την εν λόγω θέση, κι εν μέρει βασίζεται στην Αρχή του Ανθρωπισμού, καθίσταται πλέον απλούστερο.



Τεντ Χόντεριχ (Ted Honderich)


31/12/2008, Λονδίνο




Το βιβλίο ''ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ'' μπορείτε να το βρείτε εδώ 

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Τα βυθισμένα έλατα της λίμνης Kaindy

Η λίμνη Kaindy βρίσκεται στο νότιο μέρος του Καζακστάν, σε υψόμετρο δύο χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η επιφάνειά της έχει μήκος περίπου 400 μέτρα, ενώ το βάθος της σε κάποια σημεία φτάνει τα 30 μέτρα.

Σχηματίστηκε πριν από έναν αιώνα, όταν ένας σεισμός στην περιοχή προκάλεσε μεγάλες κατολισθήσεις βράχων που δημιούργησαν ένα φυσικό φράγμα στο δρόμο ενός ποταμού. Τα νερά του ποταμού γέμισαν τη λεκάνη που σχηματίστηκε, δημιουργώντας τη λίμνη Kaindy. Δείτε το αποτέλεσμα στις μαγευτικές εικόνες που ακολουθούν.













Τα έλατα που βρισκόταν στην περιοχή πριν τη δημιουργία της λίμνης, είναι τώρα κάτω από την επιφάνειά της. Επειδή η λίμνη είναι σχετικά πρόσφατη, τα δέντρα δεν έχουν σαπίσει ακόμα και οι κορμοί των πιο ψηλών από αυτά υψώνονται πάνω από το νερό, δημιουργώντας ένα μοναδικό τοπίο, το οποίο έλκει πολλούς τουρίστες κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Αλλά ακόμα και κατά τους πιο κρύους μήνες του χειμώνα, η περίεργη αυτή λίμνη αποτελεί πόλο έλξης για κάποιους τολμηρούς τουρίστες. Οι «δύτες των πάγων» όπως αποκαλούνται, βουτάνε στη Kaindy για να θαυμάσουν τους βυθισμένους κορμούς κάτω από την παγωμένη επιφάνειά της.


πηγή: lalei-kairia.blogspot.com